ทหารคนหนึ่ง  ในที่สุดก็ได้กลับบ้าน         หลังจากที่ได้ไปต่อสู้ในสงครามเวียตนาม    เขาโทรศัพท์ไปหาพ่อแม่จากเมืองซานฟรานซิสโก
“พ่อครับ    ผมกำลังกลับบ้าน       แต่ผมมีเรื่องขออย่างหนึ่งคือผมอยากพาเพื่อนของผมคนหนึ่งไปบ้านด้วย”
พ่อตอบว่า  “ได้สิลูก… เราอยากพบเขาเหมือนกัน”
ลูกชายจึงอธิบายต่อว่า    “มีบางอย่างที่พ่อควรรู้ คือ  เพื่อนของผมได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัสจากการต่อสู้  เขาเหยียบกับระเบิดทำให้เสียแขนข้างหนึ่งและขาอีกข้างหนึ่ง  เขาไม่มีที่ที่จะไปอยู่  และผมอยากให้เขามาอยู่กับเราที่บ้านด้วย”
“พ่อเสียใจที่ได้ยินอย่างนั้นบางทีเราอาจจะสามารถหาที่ไหนสักแห่งให้เขาไปอยู่ได้”
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับพ่อผมอยากให้เขาอยู่กับเราด้วย”
พ่ออธิบายว่า “ลูกไม่รู้ว่ากำลังขออะไร  คนพิการแบบนี้จะเป็นภาระหนักมากสำหรับเรา     เรามีชีวิตของเราที่ต้องดำเนินต่อไป      และเราไม่สามารถให้เรื่องแบบนี้มารบกวนชีวิตของเราได้พ่อคิดว่าลูกควรรีบกลับบ้านแล้วลืมเรื่องเพื่อนคนนี้เสีย  เขาจะต้องไปตามทางของตนเอง”
 

เมื่อได้ยินดังนั้นลูกชายก็วางหูโทรศัพท์    พ่อและแม่ไม่ได้ยินข่าวเกี่ยวกับเขาอีกเลย    อย่างไรก็ตาม  สองสามวันต่อมา  พวกเขาก็ได้รับโทรศัพท์จากตำรวจซานฟรานซิสโก  แจ้งว่า   ลูกชายของพวกเขาเสียชีวิตแล้วหลังจากตกลงมาจากอาคารหลังหนึ่ง  ตำรวจเชื่อว่าเป็นการฆ่าตัวตาย              ด้วยความเศร้าโศกอย่างยิ่ง  พวกเขาบินไปซานฟรานซิสโก  และถูกนำไปยังห้องดับจิตเพื่อยืนยันตัวลูกของพวกเขา  พวกเขาจำลูกได้ทันที   แต่พวกเขาได้พบบางสิ่งที่พวกเขาไม่เคยรู้มาก่อนและทำให้พวกเขาปวดร้าวใจมากก็คือ  ลูกชายของเขามีแขนเพียงข้างเดียวและขาเพียงข้างเดียว