เป็นเรื่องเก่าแก่เกี่ยวกับกษัตริย์ในอัฟริกาพระองค์หนึ่ง      กษัตริย์มีพระสหายสนิทมากคนหนึ่งซึ่งโตมาด้วยกัน         เพื่อนคนนี้มีนิสัยอย่างหนึ่ง ที่ชอบมองดูทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับชีวิตของเขา        ไม่ว่าดีร้ายอย่างไร  ก็จะบอกว่า“ก็ดีเหมือนกัน”
 

วันหนึ่งกษัตริย์และพระสหายคนนี้ออกไปล่าสัตว์ด้วยกัน  พระสหายจะบรรจุกระสุนเตรียมปืนให้กษัตริย์  บังเอิญทำบางอย่างผิดพลาดไปเมื่อกษัตริย์กำลังรับปืนจากพระสหาย  ปืนลั่น  ทำให้นิ้วหัวแม่มือของกษัตริย์ขาดกระเด็นไป  เมื่อเห็นดังนี้      พระสหายก็พูดขึ้นเหมือนดังเคยว่า“ก็ดีเหมือนกัน” เมื่อได้ยินดังนั้นกษัตริย์ก็ตอบด้วยความโกรธว่า  “นี่ไม่ดีอย่างแน่นอน” แล้วส่งตัวพระสหายไปขังในคุก
 

ประมาณหนึ่งปีต่อมากษัตริย์ออกไปล่าสัตว์ในพื้นที่ต้องห้าม ที่สุดมนุษย์กินคนเผ่าหนึ่งก็จับพระองค์ไปมัดกับท่อนไม้ เพื่อเตรียมเข้ากองไฟ แต่ขณะที่กำลังจะจุดไฟ   พวกเขาก็สังเกตเห็นว่า        กษัตริย์ไม่มีนิ้วหัวแม่มือ ซึ่งตามความเชื่อถือของเผ่า     พวกเขาไม่กินคนที่มีอวัยวะไม่ครบถ้วนสมบูรณ์  จึงปล่อยตัวกษัตริย์ไป  ขณะที่พระองค์กลับบ้าน จึงคิดถึงเหตุการณ์ที่ทำให้พระองค์ไม่มีนิ้วหัวแม่มือและเสียใจที่ได้ปฏิบัติกับเพื่อนอย่างนั้นพระองค์เดินทางไปที่คุกทันทีและตรัสกับเพื่อนว่า“เจ้าพูดถูกแล้วที่ว่าไม่มีนิ้วหัวแม่มือก็ดีเหมือนกัน” แล้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนฟัง กษัตริย์ตรัสต่อไปว่า  “ข้ารู้สึกเสียใจเหลือเกินที่ส่งเจ้ามาขังในคุกไม่ดีเลยที่ข้าทำแบบนี้”
 

แต่เพื่อนตอบว่า“ที่จริงก็ดีเหมือนกัน” “เจ้าหมายความว่าอย่างไรว่า

ก็ดีเหมือนกัน   มันจะดีได้อย่างไร            ที่ข้าส่งเพื่อนมาอยู่ในคุกถึงหนึ่งปี”  

“ถ้ากระหม่อมไม่อยู่ในคุก กระหม่อมก็คงต้องไปล่าสัตว์กับพระองค์มิใช่หรือ?”