จากความไม่เชื่อฟังไปสู่ความเชื่อฟัง

          ด้วยความไม่เชื่อฟังต่อพระยาเวห์ องค์พระผู้เป็นเจ้า ประชากรผู้ได้รับเลือกสรรของพระองค์ คือ อิสราแอล และ ยูดาห์ จึงต้องได้รับทุกข์ทรมาน จากความไม่เชื่อฟังของตนเอง ด้วยการถูกศัตรูย่ำยี ถูกกวาดต้อนไปเป็นเชลยในต่างแดน

          ความพินาศของประชากรพระเจ้าเริ่มต้นจาก ประชากรที่ได้รับเลือกสรรซึ่งเดิมเป็นปึกแผ่นเป็นประเทศเดียวกันแตกออกเป็น 2 อาณาจักร คือ อาณาจักรอิสราแอลอยู่ทางด้านเหนือ และ อาณาจักรยูดาห์อยู่ทางด้านใต้ เป็นความแตกแยกของพี่น้องร่วมสายเลือด เมื่อแตกแยกกันแล้ว ต่างฝ่ายต่างปกครองตนเอง แต่ยังคงไม่เชื่อฟังพระเจ้าเหมือนเดิม

          หายนะอันที่ 2 จึงตามมา คือ “ความล่มสลาย” ของอาณาจักรทั้งสอง เริ่มต้นด้วย อาณาจักรอิสราแอลล่มสลายในปี 721 กคศ(ก่อนการบังเกิดของพระคริสตเจ้า) ด้วยการย่ำยีของอาณาจักรอัสซีเรีย ต่อมาก็เป็นการล่มสลายของอาณาจักรยูดาห์ ในปี 597 กคศ(ก่อนการบังเกิดของพระคริสตเจ้า) ด้วยการย่ำยีของอาณาจักรบาบิโลเนีย

          ประชากรของพระเจ้า “ล่มสลาย” ด้วยความไม่เชื่อฟัง ความโอ่อ่า ฟุ้งเฟ้อ รุ่งเรือง ที่ตนเคยคุยโม้ โอ้อวดไว้ถูกทำลายจนแทบไม่เหลือซาก แม้กระทั่ง “พระวิหาร” ที่ประทับของพระเจ้า ที่ชาวยิวภาคภูมิใจนักหนาว่าสวยงาม เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ยิ่ง และ จะไม่มีศัตรูคนใดจะสามารถทำลายลงได้ แต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไรเหลือ

          ชาวยิวในอาณาจักรอิสราแอล ที่ล่มสลายในปี 721 กคศ ดูเหมือนจะหายสาบสูญไปจากหน้าของประวัติศาสตร์ ส่วนชาวยิวในอาณาจักรยูดาห์ที่ล่มสลายในปี 597 กคศ และถูกกวาดต้อนไปยังนครบาบิโลน ไปเป็นเชลย ยังคงเป็นชาติที่ดำรงอยู่ต่อไปด้วยพลเมืองจำนวนไม่มากนัก และคนที่เหลือรอดกลุ่มนี้แหละที่จะเป็น ผู้สืบทอดชาติยิว ที่ต่อมาจะกลายเป็นต้นตระกูลของพระผู้ไถ่ คือองค์พระเยซูคริสตเจ้า

          ชาวยิวอาณาจักรยูดาห์ ต้องเป็นเชลยอยู่ในอาณาจักรบาบิโลเนีย ตั้งแต่ปี 597 กคศ จนถึงปี 538 กคศ รวมเบ็ดเสร็จเป็นเวลา 59 ปี จึงได้รับอนุญาตให้กลับบ้าน เพื่อไปฟื้นฟูประเทศของตน

          แต่เมื่อกลับถึงบ้าน คือนครเยรูซาเล็ม หรือมีชื่อเรียกอีกชื่อหนึ่งคือ “ศิโยน” พวกเขาหมดอาลัยตายอยากกับสิ่งที่พบเห็น เพราะไม่มีอะไรเหลือที่จะเริ่มต้น บทอ่านที่ 1 ของประกาศกอิสยาห์ ในวันนี้บรรยายถึง “ความหวัง” ท่ามกลางความสิ้นหวัง ของชาวอิสราแอล

ประกาศกให้กำลังใจว่า แม้จะไม่มีอะไรเหลือ แต่พระเจ้าพระยาเวห์ก็จะไม่ทอดทิ้ง พระองค์จะเป็นผู้ “ฟื้นฟู”ทุกอย่างขึ้นเสียใหม่ให้รุ่งโรจน์เหมือนเดิม อิสราแอลจะกลับสู่ “ความชื่นชมยินดี” ดังเดิม ดังที่เคยเป็นมาและจะยิ่งใหญ่กว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ

          อันที่จริงแล้ว 59 ปี ในถิ่นเนรเทศพวกยิวก็เริ่มต้นเรียนรู้คำว่า “เชื่อฟัง” พวกเขาได้ลิ้มรสความเจ็บปวดของ “ความไม่เชื่อฟัง” และในถิ่นเนรเทศนั่นเองพวกเขาเริ่มตั้งอกตั้งใจว่าถ้าได้กลับบ้านพวกเขาจะ “เปลี่ยนชีวิต” จาก “ความไม่เชื่อฟัง” ไปสู่ “ความเชื่อฟัง”

     พวกเขาได้เรียนรู้สิ่งที่สำคัญสำหรับการเป็นประชากรของพระเจ้า ส่วนพวกเรา เรียนรู้อะไรบ้าง?