สวัสดีครับ  สัปดาห์นี้เป็นครั้งแรกที่มีโอกาส  เซย์ฮัลโล  ทักทายปราศรัยกับพี่น้องผ่านทางสารอาสนวิหารอัสสัมชัญ  ก่อนอื่นหมดขอเป็นกำลังใจให้“ปลัดแก่” คพ. วรยุทธกิจบำรุงที่ได้รับหน้าที่ใหม่“งานประกาศพระวาจา”  (ad gentes)  เป็นเจ้าอาวาสวัดนักบุญอันเดร  บางภาษีหลังจากอยู่กับเรามา27 ปีเรียกว่าใช้เจ้าวัดเปลืองที่สุดถึง8 ท่าน

          ผมจะไม่แนะนำตนเองว่าเป็นใคร เพราะอยากจะทิ้งให้เป็นปริศนาคาใจกันว่า“ใคร(วะ)?” จะดีกว่า… สิ่งที่ผมอยาก“สวัสดี” ทุกๆสัปดาห์(ถ้าไม่ติดขัดจริงๆ) ก็คงเป็นเรื่องสัพเพเหระที่อยากจะพูดอยากจะทักทายกันกับพี่น้องทุกๆท่านไม่จำกัดว่าเรื่องอะไร…

          สำหรับสัปดาห์นี้ขอพบกันในคำว่า“ฝึกฝน” เป็นคำไทยแท้ มาจากกริยา2 คำ        คือ ฝึก+ฝนเหตุที่อยากจะพูดเรื่องนี้เพราะเมื่อเช้านี้(30 เมษายน2013) ไปถวายมิสซาณที่แห่งหนึ่งและได้แบ่งปันเรื่องของพระเยซูเจ้าขณะที่ทรงประจักษ์แก่บรรดาศิษย์ก่อนจะทรงเสด็จขึ้นสวรรค์พระองค์ทรงเตือนสอนให้ศิษย์ไม่ต้องกังวลไม่ต้องกลัวเพราะพระองค์จะทรงประทานพระพรความช่วยเหลือพวกเขาอย่างพอเพียงสำหรับการดำเนินชีวิตยืนยันถึงพระองค์

          แต่พระพรต่างๆนั้นเราต้องพัฒนาและดูแลให้ดียิ่งทียิ่งเข้มแข็งมากขึ้นด้วยตัวของเราเองจึงอยากจะบอกว่าเมื่อรับศีลบาปเราทุกคนได้รับพระพรแห่งความรักความเชื่อแห่งการเป็นบุตรของพระเป็นเจ้าอย่างสมบูรณ์มีหน้าที่ติดตัวมาทันที3 ประการคือหน้าที่ของการเป็นสงฆ์คือการที่จะต้องถวายเกียรติแด่พระเจ้าด้วยคำภาวนาและพิธีกรรมต่างๆ หน้าที่ของการเป็นประกาศกคือต้องเป็นพยานยืนยันถึงความรักและพระเมตตาของพระองค์ด้วยการเจริญชีวิตของเราและหน้าที่ของการเป็นกษัตริย์คือต้องอยู่ร่วมกับเพื่อนพี่น้องด้วยการรับใช้ดูแลซึ่งกันและกัน

          สิ่งที่ตามมาคือเราต้อง  “ฝึกฝน”  ตนเองให้เข้มแข็งในการทำหน้าที่ทั้ง3 ประการถามว่าจะทำอย่างไร?  คำตอบคือ  ต้องฝึก  คืออดทนรู้จักบังคับตนเองโดยเฉพาะบังคับใจตนเองคือต้องออกแรงด้วยส่วน  ต้องฝน คือต้องรู้จักตกแต่งขัดเกลาชีวิตของเราให้แหลมคมหมายถึงสวยงามเกิดคุณค่าสามารถเป็นแบบอย่างที่ดีกับผู้อื่นได้

          วันนี้ผมจึงอยากเสนอคำว่า  “ฝึกฝน”  ให้เป็นข้อคิดประจำสัปดาห์  ส่วนใครจะกระทำได้มากน้อยอย่างไรขึ้นแก่แต่ละท่านนั่นเอง  “สวัสดีครับ”