แผลเป็น…จากพ่อผมครับ!
“ท่านจงอดทนรับการเฆี่ยนตีสั่งสอนเถิดพระเจ้าทรงกระทำต่อท่านเยี่ยงกระทำต่อบุตร…เป็นความจริงที่ว่าขณะที่ถูกเฆี่ยนตีสั่งสอนไม่มีความน่ายินดีมีแต่ความทุกข์แต่ให้ผลเป็นสันติและเป็นความชอบธรรมแก่ผู้ที่ยอมรับการเฆี่ยนตีสั่งสอน”(ฮบ12:7,11)
พ่อผม… เวลานี้อายุท่านก็ดำเนินไปถึง92 ปีแล้ว ยังพอจะแข็งแรงพอเดินได้นิดหน่อย ค่อยๆเห็นพ่อมีพัฒนาการที่ช้าลงเรื่อยๆ แต่ก่อนลุกเดินคล่องแคล่วต่อมาก็พอเดินคล่องแต่เริ่มลุกได้ช้ามาตอนนี้เดินก็ง่อนแง่นลุกยิ่งลำบากมาก คนดูแลต้องใจเย็นเอามากๆเพื่ออดทนรอให้ท่านลุกไปอย่างจุดต่างๆที่คุยกัน
ตัวผม… เวลานั้น เมื่ออายุสัก7-8 ขวบ เล่นซนหนีไปเล่นนอกบ้านไม่รู้จำไม่ได้แล้วว่าไปซนเรื่องอะไร จำได้แต่เพียงโดนพ่อตีและพ่อตีลูกคนนี้เพียงครั้งเดียวครั้งเดียวเท่านั้นในความทรงจำเท่าที่จำได้ตลอดชีวิตที่ผ่านมา แผลเป็นจากรอยไม้เรียวเพียงครั้งเดียวแต่หนักแน่น-เหนียวแน่นเหลือเกิน มันติดอยู่ที่ใต้เข่าพับข้างซ้ายมาจนถึงเวลานี้
“ท่านจงอดทนรับการเฆี่ยนตีสั่งสอนเถิดพระเจ้าทรงกระทำต่อท่านเยี่ยงกระทำต่อบุตร…เป็นความจริงที่ว่าขณะที่ถูกเฆี่ยนตีสั่งสอนไม่มีความน่ายินดีมีแต่ความทุกข์แต่ให้ผลเป็นสันติและเป็นความชอบธรรมแก่ผู้ที่ยอมรับการเฆี่ยนตีสั่งสอน”(ฮบ12:7,11)
พ่อผม… เจ็บไหม??? ถามถึงเวลานั้นที่พ่อตีลูก ผมมั่นใจว่าพ่อคงเจ็บ เจ็บที่ใจที่จำต้องตี เน้นย้ำ… ตีเพื่อสอนลูก พ่อคงเห็นแล้วว่าณเวลานั้นหากตัดใจยอมที่จะตีและเห็นลูกร้องไห้ พ่อคงไม่มีวันที่จะมีรอยยิ้มยิ้มที่กว้างและสุขใจอิ่มใจเมื่อเวลาผ่านไปเมื่อพบลูกเติบโตและมีความสุขโดยมีบทสอนจากพ่อในอดีตช่วยประคับประคอง
ตัวผม… เจ็บไหม??? ถามถึงเวลานั้นที่โดนพ่อตี ผมตอบได้อย่างไม่เคยลืม “เจ็บสิครับ…!!!” พ่อผมมือหนักจะตายไป นี่คงเป็นสาเหตุที่พ่อไม่ค่อยจะยอมตีลูกอาจจะรู้ตัวว่าตัวท่านเองมือหนักจึงระวังเสมอที่จะตีสอนลูกด้วยการตี
เวลานี้พ่อผมคงจะลุกมาตีสอนด้วยการตีให้กับลูกหลานอีกไม่ได้แล้วด้วยเวลาที่ผ่านไปไปไกลมากๆเสียด้วย ส่วนตัวผม…มันน่าแปลกมาก แปลกมากมากที่ไม่รู้สึกโกรธจำฝังใจว่า“ถูกพ่อตี” ไม่เคยนึกเสียใจน้อยใจที่พ่อทำรุนแรงกับเราที่เป็นลูกเลยแม้แต่น้อย
พ่อผม-ตัวผม…เวลานี้ ตรงข้าม…ผมกลับรู้สึกอบอุ่นหัวใจ หากวันใดที่ผมไม่สามารถเข้ามากอดพ่อได้อย่างที่เคย… รอยแผลเป็นที่ถูกปกปิดอยู่เสมอด้วยกางเกงขายาวตัวใดๆก็ตามมันจะถูกเปิดและกลับมามีบทบาทเพื่อให้ลูกคนนี้ได้รับไออุ่นและความทรงจำที่งดงามอย่างที่พ่อเคยให้ไว้เสมอมาและมันจะอยู่อย่างนี้ทั้งที่ร่างกายและความทรงจำเสมอไป…
“ท่านจงอดทนรับการเฆี่ยนตีสั่งสอนเถิดพระเจ้าทรงกระทำต่อท่านเยี่ยงกระทำต่อบุตร…เป็นความจริงที่ว่าขณะที่ถูกเฆี่ยนตีสั่งสอนไม่มีความน่ายินดีมีแต่ความทุกข์แต่ให้ผลเป็นสันติและเป็นความชอบธรรมแก่ผู้ที่ยอมรับการเฆี่ยนตีสั่งสอน”(ฮบ12:7,11)