ชุด… “คุณพ่อของผม” … “น้ำตาของความขอบคุณ“

 

                        “บัดนี้…ข้าพเจ้ารู้แล้วว่าไม่มีพระเจ้าอื่นใดทั่วแผ่นดินนอกจากพระเจ้าของอิสราเอลเท่านั้น… ถ้าเราตายพร้อมกับพระองค์ท่านเราจะมีชีวิตอยู่กับพระองค์” (เทียบ2พกษ5:15 และ2ทธ2:11)

            “พ่อร้องไห้ไหม…?”  “พ่อไหวไหม…สู้สู้นะ” หลายท่านพอจะทราบข่าวเรื่อง”บิดาของพ่อพระได้ยกและรับไปเมื่อวันศุกร์ต้นเดือนที่ผ่านมามีพี่น้องหลายท่านเป็นห่วงและปรารถนาจะมอบกำลังใจหลายท่านสอบถามด้วยความเป็นห่วงว่า”พ่อร้องไห้พ่อมีน้ำตาไหม??”  ก็มีบ้างครับพี่น้อง  พ่อเป็นมนุษย์ครับ…มิใช่เป็นจระเข้เสียหน่อย(ฮาๆๆๆ…ยังพอจะมีมุขขำอยู่บ้าง)  พ่อบอกกับหลายท่านไปเช่นนั้น  ยังบอกอีกว่า”ก็แอบมีนิดนิดไม่กล้าให้ใครเห็นมากนัก  ขอกันว่าอย่าทำตาซึ้งทำตาแดงเรื่อๆอย่ามีหยดน้ำตาใส่ต่อหน้า… เดี๋ยวจะพาลมีน้ำตาไหลจริงๆใหญ่โต…อายเขา”

            พี่น้องสัตบุรุษท่านหนึ่งอดเป็นห่วง  ให้คำแนะนำและปลอบโยนน่าสนใจและบรรเทาใจได้มากจริงๆครับจึงขออนุญาตนำมาถ่ายทอดแบ่งปันกัน“พ่อ… ถ้าพ่อรู้สึกถ้าพ่ออยากร้องไห้พ่อก็อย่าเก็บไว้ปล่อยมาเถิดน้ำตาเป็นเครื่องช่วยและปลดปล่อยให้จิตใจของเรานั้นเข้มแข็งและพัฒนาสูงยิ่งขึ้น…” และอะไรประมาณนี้แหละครับ  สรุปว่าน้ำตาในความเศร้าโศกเสียใจมีคุณค่าไม่ต่างจากน้ำตาในยามปีติชื่นชนยินดีครับ  ต้องขอขอบคุณด้วยความซึ้งใจมาถึงพี่น้องสัตบุรุษท่านนี้เป็นอย่างสูงครับ  และขอขอบคุณสำหรับความห่วงใยความเมตตาเอื้ออาทรของพี่น้องที่รักทุกท่าน  นับจากท่านที่อยู่ใกล้ตัวมากที่สุดจนค่อยๆขยับเป็นวงกว้างออกไปเรื่อยๆ  กำลังใจความห่วงใยและความช่วยเหลือของทุกท่านเป็นพลังภาวนาสำหรับดวงวิญญาณคุณพ่อบุญมี  แก้วแหวน  บิดาของพ่อ  และเป็นพลังชีวิตสำหรับพ่อเองที่จะเดินหน้าในชีวิตสงฆ์ต่อไปครับ

            “บัดนี้…ข้าพเจ้ารู้แล้วว่าไม่มีพระเจ้าอื่นใดทั่วแผ่นดินนอกจากพระเจ้าของอิสราเอลเท่านั้น… ถ้าเราตายพร้อมกับพระองค์ท่านเราจะมีชีวิตอยู่กับพระองค์”     (เทียบ2พกษ5:15 และ2ทธ2:11)

            กลับมาที่เรื่อง“น้ำตา“กันอีกครั้งหนึ่งครับ  เมื่อห่วงวินาทีแรกที่ความรู้สึกของคำว่า”ลูกกำพร้าพ่อ” แวบเข้ามายามที่เห็นผู้เป็นบิดานอนแน่นนิ่งอยู่ต่อหน้า  พ่อเอาหน้าผากแตะกับหน้าผากของบิดามือขวาจับบริเวณศีรษะของพ่อ  มือซ้ายจับกุมมือซ้ายของพ่อปากพร่ำบอกตลอด… “พ่อ…ผมอยู่ตรงนี้นะ… พ่อ…เราสวดด้วยกันนะ” แม้จะ”ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก” ตามที่เรามักจะพูดเล่นๆกันและก็สวดกันสองคนพ่อลูกมั่นใจคนเดียวเช่นนั้น… แต่มือพ่อ…มันเย็น…เย็นที่สุดในชีวิต… “น้ำตาไหล…” คิดถึงวินาทีที่อยู่กับพ่อกับเหตุการณ์ตรงนี้ ตอนนี้และภาพเหตุการณ์ที่ผ่านมายามที่มีพ่อ… มีพ่อที่มืออุ่นๆนิ่มๆยังมีไออุ่นอยู่”น้ำตามันดันไหล…”

            ถูกถามว่า… “ทำไมไม่เห็นพ่อร้องไห้… ไม่เห็นขอบตาเรื่อแดงหรือมีหยดน้ำตา…” คำตอบคือ… เมื่อเรามองเจาะลึกลงไปเฉพาะตรงช่วงเวลานี้ที่เจ็บทุกข์เจ็บปวดอีกทั้งมองย้อนไปในอดีตความเจ็บปวดมันรุนแรงเหลือเกินความเจ็บปวดจากการสูญเสียความเจ็บปวดจากความรู้สึกผูกยึดและสายใยสุดท้ายมันขาดผึงลง”ไม่มีไออุ่นอีกแล้ว…นะ” น้ำตามันจะไหล… 

            “พระเยซูโปรดสงสารพวกเราเถิด…จงลุกขึ้นไปเถิดความเชื่อของท่านทำให้ท่านรอดพ้นแล้ว“(ลก17:13,19)                                                                                                      

            พ่อตัดสินใจ  มองร่างของบิดาร่างของท่านเย็นที่สุดเท่าที่พ่อจำความและรู้สึกได้  พ่อตัดสินใจ  มองณห่วงวินาทีปัจจุบันนี้  มองความอบอุ่นที่มากจากหัวใจทุกดวงรอบกายที่เป็นพลังสำหรับพ่อ  พ่อมองต่อไป… ไปข้างหน้า  และเราพบว่ามีพลังของพระคอยช่วยพยุงเราให้เดินหน้าต่อไปด้วยหัวใจเข้มแข็ง

            ขอบคุณหัวใจและชีวิตของ”พ่อมี” ที่อบอุ่นแม้จะไม่มีอีกแน่นอนแล้ว  ไออุ่นที่คุ้นเคย  แต่หัวใจของท่านอบอุ่นเสมอสำหรับลูกๆหลานๆทุกคน  ขอบคุณหัวใจของพี่น้องทุกดวง…มันเปี่ยมพลังจริงๆ  ขอบคุณอัครสังฆมณฑลกรุงเทพฯที่เปรียบประดุจบิดรมารดา…เป็นประตูสำหรับหัวใจบอบช้ำของพวกเราลูกหลานเสมอ   และที่สุดขอบคุณพระเป็นเจ้าพระบิดา“พระองค์ทรงเป็นโล่ห์กำบัง…ทรงเป็นพละกำลังและบทเพลงของข้าพเจ้า…พระองค์ทรงเป็นผู้ช่วยข้าพเจ้าให้รอด…”

            มองความรักณวินาทีนี้…แล้วจะไม่ร้องไห้… ก้าวเดินต่อไปด้วยหัวใจที่ขอบคุณและเข้มแข็ง