ความรักเล็กๆที่…ยิ่งใหญ่

“พระองค์จึงเสด็จเข้าไปพักกับเขา  ขณะประทับที่โต๊ะกับเขา  พระองค์ทรงหยิบขนมปัง ทรงถวายพระพร ทรงบิขนมปังและทรงยื่นให้เขา  เขาก็ตาสว่างและจำพระองค์ได้” (ลก 24:30-31)

สองสามวันที่ผ่านมา มีข่าวเล็กๆที่น่าสนใจมากอยู่เรื่องหนึ่ง  คุณลุงอายุ 54 ปี จำนำเตารีดที่โรงจำนำที่โคราช  เป็นเงินคืน 100 บาท  และพร้อมส่งดอกเบี้ย เดือนละ 50 สตางค์ เป็นเวลานานถึง 16 ปี โดยไม่มีขาดตกบกพร่อง  และยังพร้อมที่จะรักษาสัญญาต่อไป  แม้จะมีคนสงสัยว่าทำไมคุณลุงจึงทำเช่นนี้ตลอดมา  ทั้งๆที่ถ้ารวมยอดดอกเบี้ยที่สงมารวมกันก็พอจะไถ่นำเตารีดคืนมาได้แล้ว

  ดูเหมือนเป็นเรื่องเล็กน้อยกับเตารีดเก่าตัวหนึ่งซึ่งมีอายุไม่ต่ำกว่าสิบหกปี  เตารีดปัจจุบันก็ราคาไม่กี่ร้อยบาทเท่านั้นเอง  ข่าวเล็กๆนี้ดูแล้วยิ่งใหญ่สำหรับพ่อ  ตรงความซื่อตรงสม่ำเสมอของคุณลุงที่มีต่อข้อตกลงข้อสัญญา  แม้ดูตามภาพที่เห็น ดูแล้วเป็นเรื่องเล็กน้อย  สมัยนี้อย่างว่าแต่หน่วยสตางค์เลย เหรียญหนึ่งบาทหรือแม้แต่ห้าบาทหลายคนยังไม่มองเลย  แทบไม่มีอีกแล้ว กับคำที่ว่า “มีสลึงพึงบรรจบให้ครบบาท…”

“ศิษย์ทั้งสองคนจึงพูดกันว่า  ใจของเราไม่ได้เร่าร้อนเป็นไฟอยู่ภายในหรือ  เมื่อพระองค์ตรัสกับเขาขณะเดินทาง และทรงอธิบายพระคัมภีร์ให้เขาฟัง  เขาทั้งสองคนจึงรีบออกเดินทางกลับไปกรุงเยรูซาเล็มในเวลานั้น” (ลก 24:32-33)

  ศิษย์สองคนที่เดินทางกลับบ้านที่เอมาอุส  พวกเขาผ่านเรื่องราวอันเรียบง่ายและเป็นปรกติทุกมื้ออาหาร ทุกวัน  นั่นคือการทานอาหาร  แต่ครั้งนี้เมื่อเขาได้เห็นพระเยซูเจ้าผู้กลับคืนชีพ “หยิบขนมปัง ถวายพระพร บิขนมปังและยื่นให้พวกเขา” พวกเขาก็ตาสว่างและจดจำพระอาจารย์ได้

  ที่สำคัญ  เมื่อเขาได้พบและจำพระองค์ได้  ความกลัวที่รออยู่ตรงหน้าที่ว่ายากจะผ่านกลับกลายเป็นไร้ค่าในสายตาไปเลย  พวกเขาจึงไม่หวั่นกลัวที่จะวิ่งฝ่าความมืดและอันตรายที่เคยหวาดกลัวไปประกาศข่าวดีเรื่องการกลับคืนชีพของพระอาจารย์

  เราก็สามารถจำพระองค์ได้จากกิจการดีเล็กๆที่มอบให้แก่กัน ให้กับเพื่อนรอบกายเรา  มันจึงเป็นความรักเล็กๆที่ยิ่งใหญ่…ที่สุด                                                          นกขุนทอง