พระวรสารในอาทิตย์นี้พระเจ้าทรงสอนเราเรื่องของ“การให้อภัย” ซึ่งพระเจ้าทรงมีต่อเรามนุษย์และปรารถนาให้เรากลับมาคืนดีกับพระองค์อีกครั้งหนึ่ง  ลองนึกถึงตอนที่เราไปแก้บาปเพียงแต่เราเสียใจและขอโทษในความผิดที่เราได้กระทำพระเจ้าก็ทรงให้อภัยแก่เราเสมอไม่ว่าเรานั้นจะใครมีบาปมาแค่ไหนหรือทำบาปผิดหนักหนามาประการใดก็ตามแต่พอนึกถึงมนุษย์ใจของเรามนุษย์เราช่างขอโทษและอภัยให้แก่กันและกันยากเหลือเกิน

พี่น้องคงจะจำเรื่องราวของกษัตริย์ดาวิดได้ตอนที่กษัตริย์ดาวิดเห็นนางบัทเชบากำลังอาบน้ำดาวิดเกิดความพึงพอใจในตัวนางจึงส่งคนไปเรียกตัวนางมาแล้วดาวิดก็ทำบาปกับนางบัทเชบาด้วยการหลับนอนกับนางจนนางตั้งครรภ์ดาวิดพยายามปกปิดบาปนี้จึงส่งอุรียาห์สามีของนางบัทเชบาไปรบในจุดที่เสี่ยงอันตรายมากที่สุดและจงใจให้อุรียาห์ถูกฆ่าตายโดยทหารชาวอัมโมนบทอ่านที่หนึ่งจากหนังสือซามูแอลฉบับที่สองในวันนี้จึงเป็นตอนที่ประกาศกนาธันไปเตือนกษัตริย์ดาวิดถึงบาปผิดของตนโดยเล่าเรื่องของคนรวยคนหนึ่งที่มีฝูงแกะแพะและโคมากมายกับคนจนอีกคนหนึ่งที่มีแต่แม่แกะเพียงตัวเดียวซึ่งเขาเลี้ยงดูด้วยความทะนุถนอมอย่างดี  คนรวยนึกเสียดายแกะของตัวเองที่จะต้องฆ่าเลี้ยงแขกจึงส่งคนไปขโมยเอาแกะของคนจนมาฆ่าเลี้ยงแขกแทนดาวิดโกรธมากบอกว่าคนรวยคนนี้ต้องตายและต้องชดใช้ให้4 เท่านาธันก็เลยบอกกับกษัตริย์ดาวิดว่าชายคนนั้นคือตัวของพระองค์เองดาวิดเสียใจในบาปความผิดของตนจึงตรัสว่า“ข้าพเจ้าได้กระทำบาปผิดต่อพระเจ้าแล้ว” แล้วพระคัมภีร์เล่าต่อทันทีว่า“พระเจ้าทรงให้อภัยบาปของฝ่าพระบาทแล้ว”

แม้บาปของกษัตริย์ดาวิดนั้นมีมากมายซึ่งเริ่มต้นจากบาปเล็กๆจากความปลงใจในความอุลามกการล่วงประเวณีและการฆ่าคนซึ่งธรรมชาติของบาปก็มักเป็นแบบนี้คือเมื่อเราทำบาปหนึ่งก็จะทำอีกบาปตามไปด้วยแต่บาปก็ไม่สามารถลดความรักความเมตตาที่พระเจ้ามีต่อเราได้เพราะพระเจ้าทรงใจดีกับเราเสมอเพียงแค่เราเสียใจและขอโทษต่อพระเจ้าเราก็จะได้รับการอภัยจากพระเจ้าอย่างแน่นอนเช่นเดียวกับหญิงคนบาปในพระวรสารนางได้แสดงความถึงความทุกข์เสียใจถึงสิ่งที่นางเคยกระทำไปนางจึงล้างเท้าหลั่งน้ำตาเช็ดเท้าด้วยผมและจูบเท้าของพระองค์แล้วพระองค์ก็ทรงอภัยโทษทั้งหมดให้แก่เธอในทันทีในขณะที่ฟาริสียังดูถูกดูแคลนแล้วค่อยตัดสินบาปของคนอื่นว่าผู้หญิงคนนี้คือคนบาปที่ไม่ควรยุ่งเกี่ยวและพระเจ้าก็ไม่สมควรให้อภัยแก่หญิงคนบาปประเภทนี้ด้วย

พี่น้องครับเรื่องราวในพระวรสารวันนี้จึงให้ข้อคิดสำหรับการดำเนินชีวิตแก่เราว่าเรามนุษย์ทุกคนควรรู้จักสำนึกผิดเสียใจและขอโทษกับพระเป็นเจ้าในบาปของความผิดที่ได้เรากระทำเสมอเพราะแท้จริงเราทุกคนก็เป็นคนบาปซึ่งต้องการความรักความเมตตาและการอภัยจากพระเจ้าแต่เราจะสามารถสัมผัสและรับการให้อภัยจากพระเจ้าได้อย่างไรหากเราไม่พยายามเข้าไปใกล้ชิดกับพระเจ้าและประการที่สองแม้บาปอาจจะทำให้เราตกต่ำและมีสภาพชีวิตอยู่ห่างกับพระเจ้าแต่บาปก็ไม่สามารถลดศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ในตัวของเราได้ดังนั้นจงอย่าหลงตัวเองคิดว่าตนเองดีกว่าผู้อื่นและค่อยติดสินคนอื่นแต่เราต้องรู้จักแยกแยะบาปกับคนบาปออกจากกันดังคำกล่าวที่กล่าวไว้ว่า“จงรังเกียจบาปแต่ไม่ควรรังเกียจคนบาป”