ข้อคิดอาทิตย์ที่ 5 เทศกาลมหาพรตปีA

ยน11: 1-45…เราเป็นการกลับคืนชีพและเป็นชีวิตใครเชื่อในเราแม้ตายไปแล้วก็จะมีชีวิตและทุกคนที่มีชีวิตและเชื่อในเราจะไม่มีวันตายเลย…

ในพระวรสารของวันนี้เราเห็นภาพอันเป็นที่คุ้นเคยกับเราอย่างมากๆนั่นก็คือผู้คนกำลังร่ำไห้ถึงการจากไปอย่างไม่มีวันกลับของผู้เป็นที่รัก…พระเยซูเจ้าทรงเป็นจุดสนใจของภาพที่ว่านี้เพราะพระองค์ทรงเป็นผู้ที่ให้ความหวังแก่คนที่มาอยู่รอบๆเหตุการณ์นี้เพื่อสังเกตุดูเหตุการณ์ดังกล่าว

ข้อคิด…จุดประสงค์ของพระวรสารของนักบุญยอห์นที่พระศาสนจักรนำเสนอให้เราได้ยินได้ฟังในวันอาทิตย์นี้ก็คือท่านนักบุญพยายามที่จะนำออกจากผู้อ่านซึ่งความเชื่อในองค์พระเยซูคริสตเจ้าและเพื่อที่จะแสดงให้เห็นถึงประสิทธิผลของความเชื่อนั้นในพระองค์ด้วย…พระเยซูเจ้าตรัสกับผู้คนที่กำลังติดตามพระองค์ว่า”ลาซารัสตายแล้วเรายินดีสำหรับท่านทั้งหลายที่เราไม่ได้อยู่ที่นั่นเพื่อท่านจะได้เชื่อ”…และเรื่องราวของลาซารัสก็ได้จบลงด้วยคำพูดที่ว่า“ชาวยิวหลายคนที่มาเยี่ยมมารีย์และเห็นสิ่งที่พระเยซูเจ้าทรงกระทำก็เชื่อในพระองค์”…ในเรื่องเล่านี้มาร์ธาได้รับการนำเสนอให้เป็นรูปแบบของความเชื่อคือแม้จะมีความขัดแย้งอย่างเห็นได้ชัดจากพระวาจาของพระเยซูเจ้าที่บอกว่าลาซารัสเพื่อนของเรากำลังหลับอยู่กับความเป็นจริงที่ปรากฏแก่สายตาว่าลาซารัสนได้ตายไปแล้วแต่มาร์ธาก็ได้ทำการยืนความเชื่อของเธอที่มีต่อพระเยซูเจ้าได้อย่างน่าอัศจรรย์ว่า“เชื่อพระเจ้าข้าดิฉันเชื่อว่าพระองค์เป็นพระคริสตเจ้าพระบุตรของพระเจ้าที่จะต้องเสด็จมาในโลกนี้”   

พระเยซูเจ้าทรงเป็นท่อธารแห่งชีวิตมิใช่เฉพาะสำหรับชีวิตทางกายภาพเท่านั้นแต่โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับชีวิตอมตะหรือชีวิตที่ไม่รู้จักตายแบบของพระเจ้าด้วยชีวิตใหม่ที่ว่านี้มิใช่เป็นเพียงแต่ความหวังของอนาคตเท่านั้นแต่ยังเป็นความเป็นจริงที่เป็นปัจจุบันซึ่งความตายทางกายภาพมิอาจจะปฏิเสธได้คำพูดที่เป็นกุญแจสำคัญสำหรับเรื่องเล่าการกลับเป็นขึ้นมาจากความตายของลาซารัสอยู่ที่พระวาจาของพระเยซูเจ้าที่ว่า“เราเป็นการกลับคืนชีพและชีวิต”…การมาหามาร์ธาและมารีย์อย่างชักช้าของพระเยซูเจ้ารวมทั้งข้อเท็จจริงที่ว่าลาซารัสได้ตายไปสี่วันแล้วนั้นเพื่อที่จะเป็นการเน้นย้ำจุดที่ผู้นิพนธ์พระวรสารต้องการคือ“พระเยซูเจ้าทรงเป็นเจ้านายแห่งชีวิตและความตาย”

ความเศร้าโศกเพราะการต้องสูญเสียพี่ชายของมาร์ธาและมารีย์นั้นเป็นประสบการณ์ที่พวกเราหลายๆคนได้มีอยู่อันเนื่องมาจากการต้องสูญเสียคนที่เรารักไปและเมื่อมีอะไรที่ไม่ดีเกิดขึ้นกับตัวเราหรือว่าเกิดขึ้นกับคนที่เรารักเราก็มักจะอดคิดไม่ได้ว่าถ้าหากพระเจ้าดูแลเอาใจใส่เราจริงๆแล้ไซร้ถ้าหากพระองค์รักเราจริงๆแล้วพระองค์ก็คงจะไม่อนุญาตให้สิ่งที่เราคิดว่าไม่ดีเกิดขึ้นกับตัวเราหรือกับคนที่เรารักเพราะเมื่อเป็นเช่นนั้นเรามักจะรู้สึกว่าพระเจ้าได้ทรงทอดทิ้งเราเรารู้สึกตัวเราว่าต้องอยู่โดดเดี่ยวไม่มีที่พึ่ง

ดังนั้นเราควรจะต้องทำอะไร?

เราต้องพยายามเลียนแบบของมาร์ธา…เรื่องที่เล่านี้นำเสนอให้นางเป็นแบบอย่างของความเชื่อคือในช่วงเวลาที่เศร้าโศกเป็นทุกข์ใจนางได้วิ่งไปหาพระเยซูเจ้าพลางยกความเศร้าโศกทั้งหมดให้กับพระองค์เป็นผู้จัดการและเมื่อพระองค์ทรงท้าทายให้นางเชื่อนางก็ได้ทำการยืนยันความเชื่อนั้นอย่างน่าพิศวงยิ่งว่า“เชื่อพระเจ้าข้าดิฉันเชื่อว่าพระองค์เป็นพระคริสตเจ้าพระบุตรของพระเจ้าที่จะต้องเสด็จมาในโลกนี้”

มิใช่ว่าชีวิตที่ดีหรือแม้ความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับพระเจ้าจะสามารถช่วยเรามนุษย์ให้พ้นจากความตายได้เพียงแต่เมื่อเราจะต้องเผชิญหน้ากับมันก็ขอให้เราได้มอบตัวเราเองให้กับพระเจ้าให้อยู่ในความเอาใจใส่ดูแลของพระองค์

เรื่องเล่านี้แสดงให้เห็นว่าพระเยซูเจ้าทรงเป็นเพื่อนที่ซื่อสัตย์ของเรามนุษย์พระองค์สามารถช่วยเราได้แม้เมื่อเราต้องตาย…พระองค์มิได้ทรงทอดทิ้งมาร์ธาและมารีย์ให้ต้องทนทุกข์เจ็บปวดอย่างเดียวดายพระองค์ทรงแบ่งปันความทุกข์โศกกับนางทั้งสองพลางให้ความหวังแก่นางโดยให้สัญญาถึงชีวิตนิรันดร์แก่ผู้ที่เชื่อในพระองค์

เป็นเรื่องที่ไม่ขัดข้องแต่อย่างใดที่จะร้องไห้เพราะแม้แต่พระเยซูเจ้าก็ยังร่ำไห้ถึงลาซารัสแต่ว่างบางทีก็เป็นอะไรที่ขัดต่อความรู้สึกโดยทั่วๆไปว่าโดยเฉพาะอย่างยิ่งขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ชายแล้วก็ไม่ควรจะให้น้ำตาไหลออกมาจากใบหน้าของตนเองต่อหน้าสาธารณชนเพราะไม่ใช่เป็นเรื่องดีนักที่ผู้ชายจะแสดงอารมณ์เช่นนี้ออกมาชาวกรีกในสมัยโบราณมักจะชอบซ่อนความโกรธความเศร้าโศกและแม้แต่ความชื่นชมยินดีมิให้ปรากฎออกมาบนใบหน้า…โดยปรกติแล้วน้ำตาเป็นสัญลักษณ์ของความอ่อนแอแต่ว่าจะมีอะไรที่เป็นธรรมชาติเป็นความชอบธรรมและมีประโยชน์สำหรับสุขภาพมากกว่าการหลั่งน้ำตา?…นอกจากนั้นน้ำตายังมีคุณค่าของการรักษาโรคอีกด้วยเพียงแต่ว่าขอให้การหลั่งน้ำตานั้นเป็นของจริงมิได้เกิดจากการเสแสร้งหรือเป็นเพียงการแสดงออกทางอารมณ์เท่านั้น

พระเยซูเจ้ามิได้ทรงปิดบังอารมณ์ความรู้สึกของพระองค์พระองค์ทรงรู้สึกสะเทือนใจเพราะได้เห็นความทุกข์ใจของเพื่อนมนุษย์ด้วยกันพระองค์ได้ทรงกันแสงร้องไห้ถึงนครเยรูซาเล็มเพราะได้ทรงเล็งเห็นว่านครนี้กำลังเดินเข้าสู่ความล่มสลายและพระองค์ได้ทรงร้องไห้ขณะที่เดินทางไปที่หลุมฝังศพของลาซารัส…ความตายเป็นเพียงแต่เส้นแบ่งระหว่างชีวิตบนโลกมนุษย์และชีวิตนิรันดร์ในพระอาณาจักรพระเจ้า…ชีวิตนิรันดร์เริ่มขึ้นเมื่อเราจบชีวิตบนโลกนี้…ชีวิตนิรันดร์เริ่มเมื่อเราได้ยินเสียงของพระเยซูเจ้าและเชื่อในพระองค์ตั้งแต่เรามีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้

            “เราเป็นการกลับคืนชีพและชีวิตใครเชื่อในเราแม้จะตายไปแล้วก็จะมีชีวิตและทุกคนที่มีชีวิตและเชื่อในเราจะไม่มีวันตายเลย” 

สวัสดี…พ่อวีรศักดิ์