“เงินตะลันต์…พระพรของพระที่มีจุดต่าง”

“วันขององค์พระผู้เป็นเจ้ามาถึงเหมือนขโมยที่มาตอนกลางคืน…พี่น้องทั้งหลายอย่าดำรงชีวิตในความมืดเพราะวันนั้นจะมาถึงโดยไม่รู้ตัวเหมือนขโมย” (1 ธส5:2,4)

สัปดาห์นี้เป็นสัปดาห์รองสุดท้ายก่อนจบปีในการนับปีทางด้านพิธีกรรม  ยามที่เวลาในเรื่องใดๆใกล้หมดเรามักพบกับความรู้สึกต้องรีบเร่งทำแต้มทำคะแนนให้ได้มากที่สุด  พยายามทำให้เต็มที่มากเท่าที่สามารถเนื่องจากเวลากำลังจะหมดหมดทางให้เราแก้ตัวใดใดได้อีก  หรือไม่เราก็จะพบกับความรู้สึกเสียใจเสียดายเหมือนอยากจะขอเวลาปรับปรุง…

แต่ก็ได้เพียงเท่านั้น  เมื่อเวลาดุจดังสายน้ำไหลไปไม่หวนคืนกลับ  ก่อนปิดฉากปีนี้ลงไม่ว่าจะเป็นจบปีตามสมัยนิยมใช้สอยหรือจะเป็นจบปีพิธีกรรมในสัปดาห์หน้า  เราแต่ละคนจะรู้สึกเช่นไร  สุขใจเมื่อเวลาผ่านไปเนื่องจากเราได้รับผิดชอบดูแลพระพรชีวิตพระที่ได้รับไว้ในตัวเรา  หรือกังวลใจทุกข์ใจด้วยเราเองไม่ได้ทำหน้าที่คริสตชนที่ดีนัก.

“อาณาจักรสวรรค์ยังจะเปรียบได้กับบุรุษผู้หนึ่งกำลังจะเดินทางไกลเรียกผู้รับใช้มามอบทรัพย์สินให้ให้คนที่หนึ่งห้าตะลันต์ให้คนที่สองสองตะลันต์ให้คนที่สามหนึ่งตะลันต์ตามความสามารถของแต่ละคน” (มธ25:14)

            “เงินตะลันต์ของพระเจ้า” ก็คือ“พระพรของพระในชีวิตเรา” นั่นเองในพระวรสารพระเยซูเจ้าบอกเราชัดเจนว่าพระองค์มอบให้เราให้เราไม่ใช่เพราะว่าเราเก่งหรือด้อยดีหรือร้ายแต่พระองค์มอบให้เราตามที่ธรรมชาติของเราจะรับไว้ไหวสิ่งที่พระองค์เรียกร้องจากเราคือ…“จงอย่าปล่อยให้ลอยเคว้งสูญเปล่าตามวันและเวลาสายน้ำไหลแล้วจะไม่ย้อนกลับมานะ” พระองค์ทรงต้องการเพียงให้เราได้ใช้พระพรนั้นออกมาเพื่อผู้อื่น.

สามวันที่แล้วมีข่าวที่ออกรายการโทรทัศน์ติดกัน  จากข่าวหนึ่งไปข่าวสอง…แต่ให้ความรู้สึกที่ต่างกันราวฟ้ากับเหว  ข่าว“แพแตก!  ปู่แบกหลานขึ้นเหนือน้ำรอด  ตัวเองจมดับต่อหน้าต่อตาหลาน”  และข่าว“คนเมาเหล้าตกน้ำและจมน้ำตาย”  คนหนึ่งคิดถึงความสุขความต้องการของตนเองดื่มจมกับการรักแต่ตนเอง  และนำพาตนเองไปสู่ความตาย  กับอีกคนหนึ่งไม่ว่าพลาดหรือผิดแต่เพียงเพื่อจะรักษาชีวิตของบุคคลที่ตนเองรักและจะปกป้องจนถึงที่สุด  จึงยอมเสียสละนำตัวเองจมลึกไปในความมืดดับความตายแทนหลานอันเป็นที่รัก

“ใครจะพบภรรยาที่มีคุณธรรมได้เธอประเสริฐกว่าไข่มุกยิ่งนักจิตใจของสามีก็วางใจเธอเขาจะไม่ขาดกำไรเธอทำให้เขามีความสุขไม่ก่อความทุกข์ให้เขาเลยตลอดชีวิตของเธอ…ความสวยงามก็ไม่จีรังยั่งยืนแต่สตรีที่ยำเกรงพระเจ้าสมควรได้รับคำสรรเสริญ” (สภษ31:10-12,30)

            นี่แหละคือ“หัวใจ”  นี่แหละคือ“จุดต่าง”  ระหว่างคำว่า“ฮีโร่: พระเอก-นางเอก-ตัวเอก” กับคำว่า“ไม่มีตัวตน-ไร้ความหมาย”  จุดต่างอยู่กันเพียง“คุณธรรม-ความรักเมตตา-ความดีงามในหัวใจ” เมื่อเขาทำเช่นนี้ย่อมเท่ากับยำเกรงพระเจ้า  และสมควรแล้วที่จะได้รับคำสรรเสริญ.

            แล้วตัวเราล่ะ???  ปรารถนาจะเป็นฮีโร่เป็นพระเอก-นางเอกเป็นคนดีในใจใครบ้างไหม?

พระเยซูเจ้าตรัสกับบรรดาศิษย์เป็นอุปมาว่า“อาณาจักรสวรรค์ยังจะเปรียบได้กับบุรุษผู้หนึ่งกำลังจะเดินทางไกลเรียกผู้รับใช้มามอบทรัพย์สินให้……..”