ประกาศก อัครสาวก และตัวเรา:ผู้ส่งสารรักของพระเจ้าให้ประชากรของพระองค์

“องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสกับประกาศกอาโมสว่า ไปเถอะ จงไปประกาศพระวาจาแก่อิสราเอลประชากรของพระองค์” (อมส 7:15)

          เรื่องสำคัญคือ หนึ่ง เราเห็นว่าพระเจ้ารักประชากรของพระองค์  พระองค์จึงหาคนนำคำพูด นำพระพร นำความรักห่วงใยไปสื่อถึง  

          สอง พระองค์ตรัสกับคนของพระองค์ให้ออกเดินทาง แม้ว่าหนหางจะลำบากและเต็มไปด้วยอันตราย  จำเป็นต้องออกเดินทาง เดินทางไม่มีท้อไม่มีหยุดจนกว่าจะถึงที่หมาย 

“เวลานั้น พระเยซูเจ้าทรงเรียกอัครสาวกสบสองคนเข้ามาพบ และทรงเริ่มส่งเขาเป็นคู่ๆ ประทานอำนาจเหนือปีศาจ…บรรดาอัครสาวกจึงไปเทศน์สอนคนทั้งหลายให้กลับใจ ขับไล่ปีศาจจำนวนมาก เจิมน้ำมันผู้เจ็บป่วยหลายคน และรักษาเขาให้หายจากโรคภัย (มก 6:7-13)

         เดินทางไปหาแล้ว  คนของพระองค์จำเป็นต้องพูด บอกถ้อยคำเตือนของพระองค์  แม้ปลายทางจะไม่แยแสไม่ตอบสนองไม่ต้อนรับ หรือแย่สุดผู้อยู่ปลายทางจะลงไม้ลงมือทำร้ายด้วยไม่เข้าใจ

          บรรดาอัครสาวกก็ได้รับมอบหมายให้ออกเดินทางแม้เต็มไปด้วยอุปสรรค แม้ตัวเองก็ยังขาดยังไม่พร้อม  พระเยซูเรียกร้องให้พวกเขาหยุดสนใจทั้งความฟุ้งเฟ้อ และความขาดแคลนของตน สนใจเพียงพระองค์ ประชากรของพระองค์ และความรักที่พระองค์มีต่อประชากรของพระองค์

“เวลานั้น พระเยซูเจ้าทรงเรียกอัครสาวกสบสองคนเข้ามาพบ และทรงเริ่มส่งเขาเป็นคู่ๆ ประทานอำนาจเหนือปีศาจ…บรรดาอัครสาวกจึงไปเทศน์สอนคนทั้งหลายให้กลับใจ ขับไล่ปีศาจจำนวนมาก เจิมน้ำมันผู้เจ็บป่วยหลายคน และรักษาเขาให้หายจากโรคภัย (มก 67-13)

          ไม่ใช่แค่ ประกาศก หรือบรรดาอัครสาวกเท่านั้นที่พระองค์ทรงเรียกมาเพื่อจะส่งออกไปหาประชากรที่พระองค์ทรงรัก  แต่ทว่าเราแต่ละคนนั้น ก็เป็นคนของพระองค์ พระองค์ทรงเรียกเราเหมือนกัน.