ข้อคิดวันสมโภชนักบุญเปโตรและเปาโล อัครสาวก

           มธ 16: 13-19…ท่าน (นักบุญเปโตร) คือศิลาและบนศิลานี้ เราจะตั้งพระศาสนจักรของเรา…เราจะมอบกุญแจอาณาจักรสวรรค์ให้…

…สำหรับข้าพเจ้า (นักบุญเปาโล) นั้น ชีวิตของข้าพเจ้ากำลังจะถูกถวายเป็นเครื่องบูชาอยู่แล้ว ถึงเวลาแล้วที่ข้าพเจ้าจะต้องจากไป ข้าพเจ้าต่อสู้มาอย่างดีแล้ว ข้าพเจ้าวิ่งมาถึงเส้นชัยแล้ว ข้าพเจ้ารักษาความเชื่อไว้แล้ว ยังเหลืออยู่ก็เพียงมงกุฎแห่งความชอบธรรมซึ่งองค์พระผู้เป็นเจ้า ผู้ทรงพิพากษาอย่างเที่ยงธรรม จะประทานให้ข้าพเจ้าในวันนั้น…

ข้อคิด…การสมโภชนักบุญเปโตรและนักบุญเปาโลในวันนี้ เป็นการเฉลิมฉลองที่เก่าแก่ที่สุดวันหนึ่งของพระศาสนจักร และที่จริงเป็นการสมโภชที่มีมาก่อนการสมโภชพระเยซูเจ้าทรงบังเกิดหรือวันคริสต์มาสเสียอีก…ตั้งแต่ศตวรรษที่สี่มาแล้วที่ในวันสมโภชนี้มีการถวายพิธีมิสซาบูชาขอบพระคุณสามมิสซาด้วยกันคือ ที่มหาวิหารนักบุญเปโตรในนครรัฐวาติกันมิสซาหนึ่ง ที่มหาวิหารนักบุญเปาโล นอกกำแพงเมือง อีกมิสซาหนึ่ง และที่คาตากอมบ์นักบุญเซบาสเตียน ซึ่งเชื่อกันว่าศพของท่านนักบุญอัครสาวกที่ยิ่งใหญ่ทั้งสองท่าน คงจะถูกเก็บซ่อนไว้ ณ ที่นี้เป็นระยะเวลาหนึ่ง อีกมิสซาหนึ่ง

            นักบุญเปโตร เป็นชาวประมงของตำบลเบทไซดาในแคว้นกาลิลี (ลก 5: 3; ยน 1: 44) แต่ว่าต่อมาท่านได้ย้ายมาตั้งหลักแหล่งที่เมืองคาร์เปอร์นาอุม (มก 1: 21.29) นักบุญอันเดร น้องชายของท่าน ได้เป็นคนแนะนำให้ท่านติดตามพระเยซูเจ้า (ยน 1: 42) และอาจเป็นนักบุญยอห์น แบปติสต์ ที่ได้เป็นผู้ตระเตรียมจิตใจของท่านสำหรับการพบปะครั้งสำคัญของท่านกับองค์พระเยซูเจ้า

            พระเยซูเจ้าได้ทรงเปลี่ยนชื่อท่านจากชื่อเดิมซีมอน มาเป็นชื่อใหม่ว่า “เปโตร” (มธ 16: 17-19; ยน 21: 15-17) เพื่อทำหน้าที่เป็นศิลาฐานรากของพระองค์ที่จะทรงตั้งขึ้นในตัวบุคคลของท่านเอง

            นักบุญเปโตร เป็นพยานบุคคลแรกๆที่ได้แลเห็นพระคูหาว่างเปล่าของพระอาจารย์ (ยน 20: 6) และได้รับการประจักษ์มาให้เห็นขององค์พระเยซูเจ้าผู้ทรงกลับคืนพระชนมชีพ (ลก   23:34)

            หลังจากที่พระเยซูเจ้าได้เสด็จขึ้นสวรรค์แล้ว ท่านก็ทำหน้าที่เป็นผู้นำบรรดาคริสตชน (กจ 1: 15; 15: 7) และได้เป็นคนกล่าวสรุปข่าวดีของพระเยซูเจ้า (กจ 2: 14-41) และท่านเป็นคนแรกที่ได้แลเห็นความจำเป็นที่จะต้องเปิดพระศาสนจักรของพระเยซูเจ้าไปสู่พวกคนต่างชาติ (กจ 10-11) ภารกิจด้านวิญญาณที่ท่านได้รับมอบหมาย มิใช่ว่าจะช่วยให้ท่านหมดจากสภาพของความเป็นคนธรรมดาๆ หรือจากข้อบกพร่องต่างๆ ทางอารมณ์ก็หาไม่ (ยน 13: 6; 18:10; มธ 14: 29-31) และนักบุญเปาโล เองก็มิได้ลังเลใจแต่อย่างใดที่จะพูดจาต่อว่าท่านเวลาที่พบกันที่เมืองอันติโอ๊ก (กจ 15; กท 2: 11-14) เพื่อโน้มน้าวเชิญชวนท่านว่าไม่จำเป็นต้องปฏิบัติตามแบบของพวกยิว ในเรื่องนี้รู้สึกว่านักบุญเปโตร ยังตัดสินใจช้าและยังถือว่ากลุ่มคริสตชนซึ่งเดิมทีเป็นคนต่างศาสนา ก็ยังด้อยกว่าหรือเป็นรองกลุ่มคริสตชนที่เดิมทีเป็นชาวยิว (กจ 6: 1-2)  ต่อเมื่อนักบุญเปโตรได้มาที่กรุงโรมแล้ว เมื่อนั้นแหละท่านจึงจะได้กลายเป็นอัครธรรมทูตของทุกๆคน และได้ทำหน้าที่ของท่านอย่างครบถ้วนคือเป็น “ศิลาหัวมุม” ของพระศาสนจักรของพระเยซูเจ้า โดยรวมชาวยิวและคนต่างศาสนาให้เข้ามาอยู่ภายในร่างกายเดียวกัน คือในพระกายทิพย์ขององค์พระเยซูเจ้า และท่านได้ประทับตราภารกิจหน้าที่นี้ ด้วยการหลั่งโลหิตของท่านตามแบบอย่างของพระอาจารย์

            นักบุญเปาโล หลังจากที่ได้กลับใจในระหว่างทางที่มุ่งไปสู่กรุงดามัสกัสแล้ว ก็ได้เดินทางไปในแถบทะเลเมดิเตอร์เรเนียนเป็นจำนวน 3 ครั้งด้วยกันที่ถือว่าเป็นครั้งสำคัญๆ การเดินทางครั้งแรกของท่านนั้นมีนักบุญบาร์นาบัส ร่วมเดินทางไปด้วย (กจ 13-14) โดยออกเดินทางจากเมืองอันติโอ๊ค หยุดพักที่เกาะไซปรัสแล้วก็เดินทางผ่านประเทศตุรกีในปัจจุบันนี้

            หลังจากการประชุมของบรรดาอัครสาวกที่กรุงเยรูซาเลมแล้ว ท่านก็ได้เริ่มการเดินทางครั้งที่สอง ซึ่งการเดินทางในครั้งนี้ ได้รับการขอร้องจากบรรดาอัครสาวกทั้ง 12 อย่างเป็นทางการ (กจ 15: 36-18: 22) ท่านได้เดินทางผ่านดินแดนตุรกี เข้าสู่ยุโรปพร้อมกับนักบุญลูกา และได้ตั้งกลุ่มคริสตชนขึ้นที่แคว้นฟิลิปปี (ประเทศกรีก) แล้วเดินทางไปประกาศพระวรสารใหม่อีกครั้งหนึ่งที่กรุงเอเธนส์ (ประเทศกรีก) แต่ว่าภารกิจของท่านต้องหยุดชะงักลงต่อหน้าบรรดานักปรัชญาชาวกรีก แต่ที่เมืองโครินธ์ ท่านได้ตั้งกลุ่มคริสตชนขึ้น ซึ่งภายหลังได้ทำให้ท่านต้องหนักใจมากกว่าที่อื่นๆ จากนั้นก็กลับเข้าสู่เมืองอันติโอ๊ค

            สำหรับการเดินทางครั้งที่สาม นั้น (กจ 18: 23-21, 17) ท่านได้เดินทางไปเยี่ยมกลุ่มคริสตชนต่างๆที่ท่านได้ตั้งขึ้น (ประเทศตุรกี) โดยเฉพาะอย่างยิ่งกลุ่มคริสตชนที่เมืองเอเฟซัส จากนั้นก็มุ่งสู่ประเทศกรีก ไปเยี่ยมกลุ่มคริสตชนที่เมืองโครินธ์ แล้วข้ามไปเมืองมิเลตุส พลางได้แจ้งให้บรรดาสมณทั้งหลายได้ทราบถึงการทดลองต่างๆที่ท่านกำลังจะได้รับและก็เป็นเช่นนั้นจริงๆคือ หลังจากที่ท่านได้กลับมาที่กรุงเยรูซาเลมได้ไม่นาน ท่านก็ถูกพวกชาวยิวจับและถูกขังคุก (กจ 21) แต่เนื่องจากว่าท่านถือสิทธิเป็นพลเมืองโรมัน จึงได้อุทธรณ์ไปที่กรุงโรม

            และดังนี้ก็เป็นการเริ่มต้นการเดินทางสู่กรุงโรมของท่าน  แต่ว่าการเดินทางครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนๆ เพราะไม่มีอิสรภาพ ท่านถูกควบคุมตัวไว้ (กจ 21-26) ท่านได้ไปถึงกรุงโรมในราวปี 60 หรือ 61 และได้ถูกจองจำอยู่ในคุกจนถึงปี 63 แม้ว่าอยู่ในคุก ท่านก็ได้รับความสะดวกสบายหลายประการ และสามารถติดต่อกับบรรดาคริสตชนที่กรุงโรมได้ ท่านได้เขียนจดหมายจากคุก และต่อมาในปีเดียวกันนั้นเอง ท่านก็ได้รับอิสรภาพ

            อาจจะเป็นไปได้ที่ในช่วงนี้ท่านได้เดินทางเป็นครั้งสุดท้ายไปประเทศสเปน (รม 15: 24-28) หรืออาจจะเดินทางไปเยี่ยมกลุ่มคริสตชนที่ทิโมธีและติตัสศิษย์รัก ปกครองอยู่ นักบุญเปาโลเองได้เขียนจดหมายถึงลูกศิษย์ทั้งสองนี้โดยบอกเป็นนัยๆว่าวาระสุดท้ายของท่านกำลังใกล้เข้ามาแล้ว และท่านได้ถูกจับขังคุกอีกครั้ง

            นักบุญเปโตร ได้ถูกตัดสินประหารชีวิต โดยถูกตรึงกางเขนให้เอาศีรษะลงในสมัยของจักรพรรดิเนโร (13 ตุลาคม 64)

            ส่วน นักบุญเปาโล ได้เป็นมรณสักขีประมาณปี 67 ด้วยการถูกตัดศีรษะ

            นักบุญเปโตร และ นักบุญเปาโล เป็นชื่อสองชื่อที่ผูกพันอยู่กับพระศาสนจักรตลอดไปในธรรมประเพณีของคริสตศาสนาที่ท่านทั้งสองได้มอบให้แก่เราคริสตชนทุกๆคน

สวัสดี…พ่อวีรศักดิ์