ท่านทั้งหลายยืนแหงนหน้ามองท้องฟ้าอยู่ทำไม?
บทอ่านที่หนึ่งของวันสมโภชพระเยซูเจ้าเสด็จสู่สวรรค์มาจากหนังสือกิจการอัครสาวกฉากแรก ลูกาผู้เขียนหนังสือกิจการอัครสาวกเล่าว่าบรรดาศิษย์ได้เป็นประจักษ์พยานถึงการเสด็จสู่สวรรค์ของพระเยซูเจ้าหลังจากที่ได้เป็นพยานถึงการกลับคืนพระชนมชีพของพระองค์แล้ว
การเสด็จสู่สวรรค์ของพระเยซูเจ้าเป็นเครื่องหมายชัดเจนว่าเป็นการสิ้นสุดช่วงเวลาที่พระองค์จะอยู่บนโลกนี้แบบที่มีเนื้อหนังมังสาสัมผัสได้ และยังเป็นการเริ่มต้นช่วงเวลาที่บรรดาศิษย์จะต้องสานต่อพันธกิจของพระเยซูเจ้าให้สำเร็จไป โดยความช่วยเหลือของ “พระผู้อยู่เคียงข้าง” (พระจิตเจ้า)
ความรู้สึกของบรรดาศิษย์เมื่อแหงนหน้ามองท้องฟ้าน่าจะมีหลากหลายพอสมควร ทั้งทึ่ง ตกใจ สับสน เศร้าใจ ฯลฯ เพราะถึงแม้ว่าจะเป็นอัศจรรย์ที่ได้เห็นพระเยซูเจ้ากลับสู่สวรรค์ แต่พวกเขาก็คงสับสนว่าจะดำเนินชีวิตต่อไปโดยไม่มีพระเยซูเจ้าได้อย่างไร
ทูตสวรรค์ไม่ได้ถามแค่บรรดาศิษย์เท่านั้นว่า “จะยืนแหงนหน้ามองท้องฟ้าอยู่ทำไม” แต่ถามเราทุกคนด้วยว่าเราจะยืนแหงนหน้ามองท้องฟ้าถึงเมื่อใด
ในท่ามกลางสถานการณ์ที่ไม่แน่นอนของชีวิต หากรอให้ทุกสิ่งพร้อม เราอาจจะไม่ได้เริ่มต้นทำอะไรเลย แม้จะเป็นเรื่องที่ท้าทายก็ตาม แต่หากเราเริ่มทำอะไรบางอย่างโดยไม่จำเป็นต้องรอให้พร้อม ไม่จำเป็นต้องรอให้มีคนอื่นเริ่ม ไม่จำเป็นต้องรอให้เวลาผ่านไปจนแทบไม่เหลือเวลา เราก็อาจจะทำให้สำเร็จได้
และถึงแม้ไม่สำเร็จสมบูรณ์ เราก็ได้เริ่มต้นแล้ว พยายามอย่างเต็มที่แล้ว

“ชาวกาลิลีเอ๋ย ท่านทั้งหลายยืนแหงนหน้ามองท้องฟ้าอยู่ทำไม
พระเยซูเจ้าพระองค์นี้ที่เสด็จสู่สวรรค์จะเสด็จกลับมา
เช่นเดียวกับที่ท่านทั้งหลายเห็นพระองค์ทรงจากไปสู่สวรรค์” (กจ 1:11)

…ลาซารัส…