“จงให้ตนจูงใจตน… มิใช่ให้ใครจูงจมูก”

                    “บุตรคนเล็กรวบรวมทุกสิ่งที่มี…แล้วเดินทางไปยังประเทศห่างไกล… ที่นั่นเขาประพฤติเสเพลผลาญเงินทองจนหมดสิ้น”

ทุกวันนี้สังเกตใหม่ครับว่าเราเดินกันได้ตรงทางมากน้อยแค่ไหน….???  วันวันหนึ่งหากเราตั้งใจนับดูว่ากว่าเราจะออกจากบ้านและเดินทางไปถึงจุดหมายของเราไม่ว่าจะเป็นห้องทำงานสำหรับผู้ใหญ่คุณพ่อคุณแม่หรือห้องเรียนหากเป็นเด็ก-เยาวชนในวัยเรียนเราเดินตรงไปยังเป้าหมายของชีวิตของเราอย่างตรงไปตรงมาหรือเรามักจะถูกดึงดูดจากสิ่งต่างๆสถานการณ์ต่างๆที่แวดล้อมเรา… จนเราก็ไม่รู้ไม่แน่ใจว่าจุดที่เรายืนอยู่นั้น… มันคือเป้าหมายของเราจริงๆแต่เริ่มต้นหรือไม่???

ลองกลับไปสังเกตดูครับ  ระหว่างทางมีหลายสิ่งที่ดึงให้เราแวะและออกนอกเส้นทาง  หากโชคดีไป(ที่จริงไม่ใช่โชคหรอกครับ) เราอาจจะตั้งสติและหันกลับมาสู่ทางของเราได้เร็วหน่อย  แต่ก็มีหลายคนเหมือนกันที่เตลิดเปิดเปิงไปไกลจนมองกลับมาไม่เห็นเป้าหมายในชีวิตของตน… ที่เรามักจะกล่าวกันว่า“เสียคน!!!” เป็นต้นบรรดาเด็กเยาวชนลูกหลานของเรานั้นน่าสงสารที่สุดเนื่องจากพวกเขายังมีประสบการณ์น้อยเกินกว่าจะทัดทานตัวล่อตัวหลอกตัวยั่วตัวยวนให้พวกเขาหลงและคล้อยตามไป

          “บิดามองเห็นเขารู้สึกสงสารจึงวิ่งไปสวมกอดและจูบลูกชายคนเล็ก”

ออกจากบ้านในช่วงเวลาของสังคมที่เราไม่ค่อยจะทำอาหารเช้าทานกันแล้วเพราะไม่ทันกับเวลาที่บีบเร่งในปัจจุบันพอออกจากบ้านก็มองหาหมูปิ้ง-ข้าวเหนียวแน่นอนแวะกันหน่อย  เดินทางต่อแล้วหันไปเห็นร้านของเล่น-หนังสือการ์ตูนแวะอีกนิดด้วยยังพอมีเวลา  เพื่อนชวนไปเดินเล่นกินขนม…วิ่งสักหน่อยก็ทันเข้าแถวเข้าห้องเข้าทำงาน… เดี๋ยวจะเสียเพื่อน… รู้สึกตัวอีกที… แวะร้านสะดวกซื้อสะดวกอิ่มใกล้บ้านเมื่อตอน6 โมงเย็น… โดยที่ไม่ได้เข้าโรงเรียนหรือเข้าที่ทำงาน  พี่น้องเคยพบเจอกับตัวเองเช่นนี้บ้างไหม

หลายครั้งที่เราพบตัวเราเองเป็นเช่นนี้  เราก็สงสารตัวเองเสียใจกับเรื่องผิดพลาดที่เราได้ก่อขึ้นไว้  แม้จะตั้งใจว่าครั้งใหม่เราจะต้องสู้และต้องเอาชนะใจตัวเองให้ได้  หลายครั้งเราก็พลาดอีกพลาดอีก… เศร้าใจ  จงอย่าดูถูกไป… กับเรื่องความอ่อนแอของเรา  ด้วยความอ่อนแอของลูกชายคนเล็ก  ทำให้เราเห็นถึงความรักเมตตาของพระบิดาที่มีต่อเขา  เช่นกันมีต่อเราด้วย…  ที่สำคัญคือณเวลานี้ลูกชายคนเล็กเห็นความรักของพ่อแล้วเขาก็สำนึกแล้วปรับเปลี่ยนจิตใจและชีวิตเรา  ที่นี้หละ  คงหันมาดูตัวเราเอง  เราพบความรักของพระบิดาแล้วเราปรับตัวของเราไปเป็นเช่นไร

          “เพราะน้องชายของลูกคนนี้ตายไปแล้วกลับมีชีวิตอีกหายไปแล้วได้พบกันอีก”

ให้ความรักของพระบิดาเป็นพระเมตตารักสำหรับเราเถิดให้จูงใจของเราให้หัวใจของเราที่หมดแรงตายไปแล้ว  หัวใจของเราที่ห่างหายไปจากพระองค์ได้หันกลับมาหาพระองค์เถิดครับ “จงกลับมาหาความรักของพระบิดาเถิดหัวใจของข้าฯ”

          ทุกวันนี้เราให้ใครจูงจมูกเราให้หันเหไป… ไปทางนั้นทีทางนู้นทีพี่น้อง  หรือ“หัวใจของเราเราให้ตัวเองเราให้ความรักของพระบิดาจูงใจของเรา” “มิใช่ให้ใครมาจูงจมูก” ….