“ความฝัน… กระแสเรียก… และสันติสุขจากพระเจ้า”

 

                “จงเคาะเถิดแล้วเขาจะเปิดประตูรับท่าน…จงขอเถิด  แล้วท่านจะได้รับ” (เทียบลก11:9)

“ความฝัน….”  คนเราวาดหวังวาดฝัน… และเราก็ติดตามความฝัน  วันสุดท้ายความฝันที่เราติดตามเป็นจริง  ช่างเป็นชีวิตที่สุดยอด  ใครก็ตามที่ได้รับเช่นนี้สมควรเหลือเกินที่จะกระโดดให้สูงสุดให้สุดแรงเกิดกันเลย  และอย่าลืมที่จะขอบคุณพระนะครับ

“กระแสเรียก….”  คนอีกส่วนหนึ่ง  มีความฝัน… พยายามเดินตามและหาฝันนั้นให้พบเจอให้เป็นจริง  แต่ก็ยังต้องตามกันต่อไป  บางคนพบว่า“ความฝัน” กับ“ความจริงในชีวิต” ไม่จำเป็นต้องมาบรรจบพบกัน  สิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือ  “กระแสเรียก…” ของตน  ที่ตนยิ่งวันยิ่งพบ  ยิ่งวันยิ่งชัดมากขึ้นๆ  ว่าพระเป็นเจ้าเรียกเราไปทางใด  เพื่ออะไร  และเราเป็นใครในสายพระเนตรของพระองค์

“จงเคาะเถิด  แล้วเขาจะเปิดประตูรับท่าน…จงขอเถิด  แล้วท่านจะได้รับ” (เทียบลก11:9)

ระหว่างถ่ายภาพร่วมกันกับบรรดาสังฆานุกรผู้ช่วยพิธีกรรมผู้อ่านพระคัมภีร์ของสังฆมณฑลกรุงเทพฯ  พ่อได้มีโอกาสแอบกระซิบถามไป  และได้คำตอบกลับจากสังฆานุกรท่านหนึ่ง  “บราเดอร์สุปิติ  รวมอร่าม” (รุ่นน้องที่เคยอยู่ในบ้านเณรร่วมกัน  แต่ภายหลังมาเปลี่ยนเส้นทางในกระแสเรียกในคณะภราดาน้อยกาปูชิน)

เสียงตอบกลับประมาณว่า  แต่เดิมเมื่อครั้งยังเด็ก  ว่าที่พระสงฆ์ท่านนี้ก็ประทับใจและมีความใฝ่ฝันต้องการติดตามกระแสเรียกของตนในการรับศีลบวชเป็นพระสงฆ์  ดังเช่นเด็กผู้ชายในหมู่บ้านทั่วๆไป แต่ทำอย่างไรได้  เมื่อชีวิตเดินทางก้าวหน้ามากขึ้นไปเรื่อยๆ  วันหนึ่งเขาก็พบกับกระแสเรียกที่ชัดเจนมากขึ้น  นั่นคือ  ขอลาออกจากบ้านเณรแสงธรรมเมื่อตนเองอยู่ชั้นปีที่6  อีกสองปีก็จะได้รับศีลบวชเป็นพระสงฆ์ตามที่ตนเองรักและหวังไว้  เมื่อยังเป็นเด็ก  และสมัครเข้าเป็นสมาชิกในคณะบราเดอร์คณะภราดาน้อยกาปูชิน

“พระเจ้าข้า  โปรดสอนเราให้อธิฐานภาวนา…”(ลก11:1)

ทุกอย่างถูกถอดถอนใหม่  ทุกอย่างถูกเริ่มต้นใหม่  แต่“กระแสเรียก”  เสียงเรียกที่พระมีต่อเขากลับชัดเจนมากขึ้น  มากขึ้นจนถึงวันที่ตัดสินใจรับการบวชเป็นสังฆานุกรและจะรับศีลบวชเป็นพระสงฆ์ในวันข้างหน้า…  แม้จะรับศีลบวชเป็นพระสงฆ์แล้ว  พระเป็นเจ้าก็จะประทานกระแสเรียกที่ชัดเจนขึ้นให้กับเราต่อไปอีก

            ชีวิตของบราเดอร์สังฆานุกรสุปิติ  รวมอร่าม  สอนเราครับพี่น้อง  สอนเราว่า  เวลาจะยาวนานสักเพียงใดในการอดทนรอคอยก็ไม่สำคัญ  ความฝันที่เรายึดและเลือกกันก็ไม่สำคัญ  ความสุขสันต์ที่ผู้คนเขาว่าเขาปรารถนากันก็ไม่สำคัญ

สิ่งสำคัญที่สุดอยู่ตรงที่เรา  “ฟังเสียงของพระให้ดีๆ”  เมื่อเราหยุด.  นิ่ง.  และฟังพระวาจา.  เราจะพบกระแสเรียกของตัวเราเอง  เราจะได้ยินเสียงเรียกจากพระองค์  และสันติสุขก็เกิดขึ้นหากแม้มันยังไม่ได้เกิดขึ้นกับเรา  หากแม้สันติสุขนี้เราเคยพบเคยมีและหายไป  สันติสุขนั้นก็จะกลับมาหาเรา  ที่สำคัญเราจง….

“หยุด…นิ่ง  และฟังพระวาจา”  และเราจะพบ“สันติสุข” ของพระองค์  เราพบชีวิตเราพบกระแสเรียกของตน… มิใช่แค่ตามหาฝันไปวันๆ.