Category: บทสนทนาจากเจ้าอาวาส

ข้อคิดวันอาทิตย์ที่ 19 เทศกาลธรรมดา ปี C ลก12: 32-48…ทรัพย์สมบัติของท่านอยู่ที่ใดใจของท่านก็จะอยู่ที่นั่นด้วย…ท่านทั้งหลายจงเตรียมพร้อมไว้เพราะบุตรแห่งมนุษย์จะเสด็จมาในเวลาที่ท่านมิได้คาดหมาย… เราเป็นคนรับใช้ของพระเจ้าและเป็นคนรับใช้ซึ่งกันและกัน…แต่ว่าเราเป็นคนรับใช้ประเภทไหน?…ให้เราได้ขออภัยโทษจากพระเจ้าเพราะบาปต่างๆของเราโดยเฉพาะอย่างยิ่งความไม่ใส่ใจในการรับใช้พระองค์และเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ข้อคิด…หลายๆคนคงได้เคยขึ้นเครื่องบินกันแล้ว  ก่อนที่เครื่องบินจะทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าจะมีเจ้าหน้าที่บนเครื่องบินบอกบางอย่างแก่เราเช่น“ขอให้ท่านให้ความสนใจกับสิ่งที่เราจะแสดงให้ท่านดูเพื่อความปลอดภัยของท่านขณะที่เครื่องกำลังบินอยู่”…แล้วจึงตามมาด้วยการสาธิตให้ดูถึงการคาดเข็มขัดนิรภัยและให้คำแนะนำกับท่านว่าควรคาดเข็มขัดนี้ในขณะที่เครื่องกำลังจะทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าเขาจะบอกให้ท่านทราบทางออกฉุกเฉินและจะทำอย่างไรเมื่อเกิดการเตือนฉุกเฉินการใช้หน้ากากออกซิเจนของแต่ละคนที่จะหย่อนลงมาตรงหน้าของท่านและจะบอกท่านว่าใต้ที่นั่งของท่านมีเสื้อชูชีพเพื่อใช้ในกรณีที่เกิดเหตุขัดข้องเครื่องบินตกฯลฯ เบื้องหลังทุกอย่างของความมุ่งหมายเหล่านี้ก็เพื่อช่วยผู้โดยสารให้เตรียมตัวไว้สำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นโดยมิได้คาดหมาย…แต่มีกี่คนที่ให้ความสนใจในสิ่งที่เจ้าหน้าที่เตือนเพราะว่าอะไรก็ตามที่ทำให้ตกใจกลัวนั้นถ้ายังไม่เกิดขึ้นจริงๆคนเราก็จะยังไม่ตระหนกตกใจกลัวและร้องหาคนช่วย ในพระวรสารพระเยซูเจ้าทรงให้คำแนะนำในเรื่องของเที่ยวบินแห่งชีวิตเที่ยวบินที่เราทุกคนกำลังโดยสารและเดินทางอยู่พระองค์ตรัสให้เราเตรียมตัวสำหรับสิ่งที่มิได้คาดหมายเอาไว้เหมือนกับผู้รับใช้ที่ซื่อสัตย์ที่เตรียมตัวให้พร้อมอยู่เสมอสำหรับต้อนรับนายที่จะกลับมา…มิใช่ด้วยความกลัวแต่ด้วยความเชื่อศรัทธาและความไว้วางในในพระเจ้า ในขณะที่ชีวิตกำลังดำเนินไปเรามีความตระหนักเพิ่มมากขึ้นว่าชีวิตกำลังผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็วและรับรู้ว่าจะจัดการกับชีวิตของตนอย่างไรเพื่อการนี้…ชีวิตของเรามนุษย์ไม่ได้ถูกสร้างขึ้นมาจากก้อนหินหรือจากโลหะที่แข็งแรงคงทนแต่ถูกสร้างมาจากวัสดุที่เปราะบางมากชีวิตสามารถจะถูกพรากไปจากเราได้ในชั่วพริบตาเดียวโดยรับรู้ได้จากประสบการณ์ที่เราได้พบได้เห็นจากคนที่อยู่ด้วยกันกับเราซึ่งอาจจะเป็นเพื่อนของเราคนที่เรารู้จักคนที่เรารักอย่างไรก็ตามชีวิตที่สั้นและเปราะบางนี้จะนำเราไปสู่บ้านแท้ของเราอันเป็นบ้านที่จะทำให้เราเป็นสุขไปตลอดชั่วนิจนิรันดร์ […]

  ข้อคิดวันอาทิตย์ที่18 เทศกาลธรรมดาปีC ลก12:13-21…คนโง่เอ่ยคืนนี้เขาจะเรียกเอาชีวิตเจ้าไปแล้วสิ่งที่เจ้าได้เตรียมไว้จะเป็นของใครเล่า…คนที่สะสมทรัพย์สมบัติไว้สำหรับตนเองก็จะไม่เป็นคนมั่งมีสำหรับพระเจ้าซึ่งก็จะเป็นเช่นนี้แล…”         เมื่อให้ความอยากเป็นเจ้าของทรัพย์สมบัติต่างๆ  เข้าครอบงำในจิตวิญญาณมันก็จะทำให้เราลืมสิ่งต่างๆที่สำคัญกว่าในชีวิตของเราไป…พระเยซูเจ้าได้ทรงตรัสกับเราว่า“ชีวิตของคนเราไม่ขึ้นกับทรัพย์สมบัติของเขาแม้ว่าเขาจะมั่งมีมากเพียงใดก็ตาม”…เพราะว่าเฉพาะพระเจ้าเท่านั้นที่พระองค์สามารถทำให้เรามั่งมีและอิ่มอกอิ่มใจได้       […]

ข้อคิดวันอาทิตย์ที่ 17เทศกาลธรรมดาปีC ลก11:1-13…เมื่อท่านทั้งหลายอธิฐานภาวนาจงพูดว่า“ข้าแต่พระบิดาพระนามพระองค์จงเป็นที่สักการะพระอาณาจักรจงมาถึง…โปรดประทานอภัยแก่ข้าพเจ้าทั้งหลายเหมือนข้าพเจ้าทั้งหลายให้อภัยแก่ผู้อื่น…” พระเยซูเจ้านอกจากจะได้สอนให้ศิษย์ของพระองค์อธิษฐานภาวนา“บทข้าแต่พระบิดา” แล้วพระองค์ยังได้บอกกับพวกเราอีกว่า“จงขอเถิดแล้วท่านจะได้รับจงแสวงหาเถิดแล้วท่านจะพบจงเคาะประตูเถิดแล้วเขาจะเปิดประตูรับท่าน”…พระองค์ทรงต้องการให้เราเข้าหาพระเจ้าเพื่อขอความช่วยเหลือจากพระองค์ด้วยความเชื่อมั่นและอย่างยืนหยัดไม่ย่อท้อ ข้อคิด…บทข้าแต่พระบิดาจะต้องเป็นบทภาวนาบทแรกและที่สำคัญที่สุดในบรรดาบทภาวนาทั้งหลายของคริสตชนแม้ว่าจะเป็นบทภาวนาสั้นๆแต่ก็กินใจความทั้งหมดเท่าที่ต้องการพูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างเรากับพระเจ้าและเรากับเพื่อนพี่น้องโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องของการรู้จักให้อภัยรวมทั้งสอนว่าเราควรจะภาวนาขออะไรและขออย่างไรจากพระเจ้า บทข้าแต่พระบิดาบรรจุโปรแกรมทั้งหมดสำหรับการเจริญชีวิตของคริสตชนด้วยจิตตารมณ์ของพระคริสตเจ้านั่นก็คือบทภาวนาข้าแต่พระบิดานอกจากจะต้องเป็นบทภาวนาของคริสตชนแล้วจะต้องเป็นชีวิตของคริสตชนด้วย ส่วนแรกของบทข้าแต่พระบิดา…เกี่ยวกับพระเจ้า…โดยเริ่มจากการรับรู้ว่ามีพระเจ้าและเราเรียกพระองค์ว่า“พระบิดา” ดังนั้นเราทุกคนก็เป็นบุตรของพระองค์ แล้วนั้นเราก็ถวายสักการะแด่พระนามของพระองค์ซึ่งเท่ากับเป็นการกราบไหว้นมัสการพระองค์ […]

ข้อคิดอาทิตย์ที่16 เทศกาลธรรมดาปีC ลก10: 38-42…พระเยซูเจ้าเสด็จเข้าไปในหมู่บ้านแห่งหนึ่งสตรีผู้หนึ่งชื่อมาร์ธารับเสด็จพระองค์ที่บ้านนางมีน้องสาวชื่อมารีย์นั่งอยู่แทบพระบาทของพระองค์คอยฟังพระวาจา… พระเยซูเจ้าได้เสด็จมาบ้านของมาร์ธาและมารีย์…มาร์ธาก็ยุ่งอยู่กับการต้อนรับแขกพิเศษท่านนี้ส่วนมารีย์กลับนั่งที่แทบพระบาทของพระองค์พลางฟังพระวาจาของพระองค์…ในระหว่างพิธีมิสซาบูชาขอบพระคุณนี้เราต่างก็มีโอกาสที่จะทำสิ่งที่มารีย์ได้ทำคือการใช้เวลาช่วงหนึ่งเฉพาะพระพักตร์พระเจ้าเพื่อฟังพระวาจาของพระองค์ดังนั้นให้เราได้ปลุกเร้าความเชื่อของเราให้ตื่นตัวเฉพาะพระพักตร์พระองค์ก่อนที่เราจะร่วมในพิธีมิสซาบูชาขอบพระคุณ ข้อคิด…บทอ่านแรกจากหนังสือปฐมกาลซึ่งเล่าเรื่องของมหาบุรุษอับราฮัมและพระวรสารที่เล่าเรื่องของมาร์ธาและมารีย์…ทั้งสองเรื่องนี้เป็นเรื่องของการรู้จักต้อนรับแขกทั้งแปลกหน้าและไม่แปลกหน้าการต้อนรับแขกนี้เป็นคุณธรรมที่ได้รับการยกย่องมากในหมู่คนโบราณและแม้กระทั่งทุกวันนี้ก็ยังถือว่าเป็นคุณธรรมที่จำเป็นและน่ารักอย่างยิ่ง ในบทอ่านแรก(ปฐก18: 1-10) เราได้แลเห็นว่าเมื่อชายแปลกหน้าสามท่านได้ปรากฏตัวให้ท่านอับราฮัมท่านได้มีปฏิกิริยาตอบสนองด้วยการต้อนรับขับสู้ทันทีทันใดอย่างไรและพระยาห์เวห์ได้ทรงประทานรางวัลให้แก่ท่านอย่างไรบ้าง จากภาพของมหาบุรุษอับราฮัมในบทอ่านแรกนั้นก็จะช่วยทำให้เราเข้าใจพระวรสารได้ดีขึ้น…เข้าใจมาร์ธาและมารีย์น้องสาวที่ทำการต้อนรับพระเยซูเจ้าได้เป็นอย่างดีอย่างไรก็ตามเราจะแลเห็นภาพที่ขัดแย้งกันระหว่างการกระทำของมาร์ธากับการอุทิศตนให้กับองค์พระเยซูเจ้าอย่างเงียบๆของมารีย์ซึ่งมิได้หมายความว่าสิ่งที่มาร์ธากระทำนั้นไม่มีความสำคัญแต่ประการใดเพียงแต่บอกให้เรารู้ว่ามารีย์ได้เลือกเอาบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญกว่าที่ดีกว่าไปคือสิ่งที่ต้องมาก่อนสำหรับมารีย์ก็คือการฟังพระวาจาขององค์พระเยซูเจ้า […]

ข้อคิดวันอาทิตย์ที่ 15เทศกาลธรรมดาปีC           ลก10: 25-37…ชาวสะมาเรียผู้หนึ่งเดินทางผ่านมาใกล้ๆเห็นชายที่ถูกโจรปล้นก็รู้สึกสงสารจึงเดินเข้าไปหาเทน้ำมันและเหล้าองุ่นลงบนบาดแผลแล้วพันผ้าให้นำเขาขึ้นหลังสัตว์ของตนพาไปถึงโรงแรมแห่งหนึ่งและช่วยดูแลเขา… วันนี้เราได้ยินได้ฟังเรื่องอุปมา“ชาวซามาเรียผู้ใจอารี” ที่พระเยซูเจ้าทรงต้องการสอนเราว่าพระเจ้าทรงประสงค์ให้เราได้ใส่ใจซึ่งกันและกัน…ทั้งสมณะและชาวเลวีคนนั้นสมควรที่จะต้องถูกลงโทษเพราะบาปประการหนึ่งซึ่งไม่ใช่เพราะเป็นการกระทำแต่เพราะเป็นการละเลยเพราะทั้งสองคนไม่ยอมที่จะช่วยเหลือชายคนนั้นที่ถูกโจรปล้นและถูกทุบตี…บาปของการละเลยอาจจะเป็นบาปที่เลวร้ายที่สุดของเราแต่ว่าเราบ่อยๆครั้งกลับคิดว่ามันไม่ใช่บาป […]

ข้อคิดวันอาทิตย์ที่ 14 เทศกาลธรรมดาปีC         ลก10: 1-12. 17–20…ข้าวที่จะเกี่ยวมีมากแต่คนงานมีน้อยจงวอนขอเจ้าของนาให้ส่งคนงานมาเก็บเกี่ยวข้าวของพระองค์เถิด… พระเยซูเจ้าได้ทรงส่งพวกศิษย์ของพระองค์ให้ไปเทศน์สอนชาวบ้านให้เป็นผู้นำสันติไปให้พวกเขาให้ไปช่วยรักษาโรคภัยไข้เจ็บและนำข่าวดีแห่งพระอาณาจักรของพระเจ้าไปให้พวกเขา…ก่อนที่เราจะสามารถแบ่งปันสิ่งดีๆดังกล่าวให้กับคนอื่นเราจำเป็นต้องมีสิ่งต่างๆเหล่านี้ก่อน…ให้เราได้หันไปหาพระเจ้าพระผู้ได้ทรงประทานพระพรเหล่านี้มาให้เราพลางขอบพระคุณพระองค์     […]

ข้อคิดวันสมโภชนักบุญเปโตรและเปาโลอัครสาวก มธ16: 13-19…ท่าน(นักบุญเปโตร)คือศิลาและบนศิลานี้เราจะตั้งพระศาสนจักรของเราประตูนรกไม่มีวันชนะพระศาสนจักรได้เราจะมอบกุญแจอาณาจักรสวรรค์ให้ทุกสิ่งที่ท่านจะผูกบนแผ่นดินนี้จะผูกไว้ในสวรรค์ด้วยทุกสิ่งที่ท่านจะแก้บนแผ่นดินนี้ก็จะแก้ในสวรรค์ด้วย          …สำหรับข้าพเจ้า(นักบุญเปาโล) นั้นชีวิตของข้าพเจ้ากำลังจะถูกถวายเป็นเครื่องบูชาอยู่แล้วถึงเวลาแล้วที่ข้าพเจ้าจะต้องจากไปข้าพเจ้าต่อสู้มาอย่างดีแล้วข้าพเจ้าวิ่งมาถึงเส้นชัยแล้วข้าพเจ้ารักษาความเชื่อไว้แล้วยังเหลืออยู่ก็เพียงมงกุฎแห่งความชอบธรรมซึ่งองค์พระผู้เป็นเจ้าผู้ทรงพิพากษาอย่างเที่ยงธรรมจะประทานให้ข้าพเจ้าในวันนั้น ก่อนที่เราจะร่วมในพิธีมิสซาบูชาขอบพระคุณให้เราได้ไตร่ตรองดูซิว่าเราได้มีความมุ่งมั่นในการติดตามองค์พระเยซูเจ้าตามแบบอย่างของอัครสาวกเปโตรและเปาโลมากน้อยเพียงใด? ข้อคิด…การสมโภชนักบุญเปโตรและเปาโลในวันนี้เป็นการสมโภชที่เก่าแก่ที่สุดวันหนึ่งของพระศาสนจักรและที่จริงเป็นการสมโภชที่มีมาก่อนการสมโภชพระเยซูเจ้าทรงบังเกิดหรือวันคริสต์มาสเสียอีก…ตั้งแต่ศตวรรษที่4 แล้วที่ในวันสมโภชนี้มีการถวายพิธีมิสซาบูชาขอบพระคุณ3 มิสซาด้วยกันคือที่มหาวิหารนักบุญเปโตรในนครรัฐวาติกันมิสซาหนึ่งที่มหาวิหารนักบุญเปาโลนอกกำแพงเมืองอีกมิสซาหนึ่งและมิสซาที่สามที่คาตากอมบ์นักบุญเซบาสเตียนซึ่งเชื่อกันว่าศพของท่านนักบุญอัครธรรมทูตผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสองคงจะถูกซ่อนไว้ณที่นี้เป็นระยะเวลาหนึ่ง นักบุญเปโตรเป็นชาวประมงคนหนึ่งของตำบลเบทไซดา(ลก5: […]

ข้อคิดวันสมโภชพระวรกายและพระโลหิตพระคริสตเจ้า ปี C 1 คร11: 23-26…ในคืนที่ทรงถูกทรยศนั้นเองพระเยซูองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงหยิบปังขอบพระคุณแล้วทรงบิออกตรัสว่า“นี่คือกายของเราเพื่อท่านทั้งหลายจงทำการนี้เพื่อระลึกถึงเราเถิด…ถ้วยนี้คือพันธสัญญาใหม่ในโลหิตของเราทุกครั้งที่ท่านจะดื่มจงทำการนี้เพื่อระลึกถึงเราเถิด”…(และ)ทุกครั้งที่ท่านกินปังนี้และดื่มจากถ้วยนี้ท่านก็ประกาศการสิ้นพระชนม์ขององค์พระผู้เป็นเจ้าจนกว่าพระองค์จะเสด็จมา… เราเป็นประชากรของพระเจ้าที่กำลังเดินทางชีวิตในความเชื่อมุ่งสู่แผ่นดินพระสัญญาแห่งชีวิตนิรันดรเราต้องการอาหารสำหรับการเดินทางชีวิตนี้ของเรา…ในพิธีมิสซาบูชาขอบพระคุณเราได้รับการเลี้ยงดูอย่างมีคุณค่าจากพระกายของพระเยซูเจ้าประเสริฐกว่ามานนาที่บรรพบุรุษของเราได้รับในถิ่นทุรกันดาร…และพระองค์ทรงเลี้ยงดูเราด้วยพระวาจาของพระเจ้าและด้วยปังแห่งชีวิตนิรันดร์ ข้อคิด…คืนก่อนที่พระเยซูเจ้าสิ้นพระชนม์พระองค์ทรงนั่งที่โต๊ะอาหารกับพวกสาวกของพระองค์คนกลุ่มเล็กๆนั่งล้อมที่โต๊ะอาหารย่อมบ่งบอกถึงความใกล้ชิดความอบอุ่นความไว้วางใจกันและความรัก…แต่ถ้าหากมีผู้กำลังคิดทรยศพระองค์อยู่ที่นั่นด้วยภาพเช่นนี้จะทิ่มแทงบาดหัวใจยิ่งขึ้นทั้งจะเพิ่มความเจ็บปวดมากขึ้นเมื่อความร้าวฉานเกิดขึ้นในหมู่คนที่มีความสนิทสนมใกล้ชิดกันความเข้าใจซึ่งกันและกันจะกลับกลายเป็นสิ่งที่ยากยิ่งขึ้นยากมากกว่าความเข้าใจกันกับคนที่เรารู้จักกันแบบธรรมดา ที่โต๊ะอาหารผู้กำลังคิดทรยศพระอาจารย์ก็นั่งอยู่ด้วย…เราอาจจะตั้งคำถามว่ายูดาสมาปรากฏตัวอยู่ด้วยทำไม?…เมื่อเขาได้ตั้งใจที่จะทรยศขายพระเยซูเจ้าอยู่แล้วบางทีเขาอาจจะต้องการแสดงให้เห็นว่าเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นนั้นเป็นเรื่องปกติธรรมดาและพระเยซูเจ้าเองก็คงจะไม่เคลือบแคลงสงสัยแต่อย่างใด นักบุญเปาโลได้เล่าเรื่องการรับประทานอาหารค่ำมื้อสุดท้ายของพระเยซูเจ้าว่า…ในคืนที่ทรงถูกทรยศนั้นเองพระเยซูองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงหยิบปังขอบพระคุณแล้วทรงบิออกตรัสว่า“นี่คือกายของเราเพื่อท่านทั้งหลายจงทำการนี้เพื่อระลึกถึงเราเถิด…ถ้วยนี้คือพันธสัญญาใหม่ในโลหิตของเราทุกครั้งที่ท่านจะดื่มจงทำการนี้เพื่อระลึกถึงเราเถิด”           […]

ข้อคิดวันสมโภชพระตรีเอกภาพปี C ยน16: 12-15…พระเยซูเจ้าทรงตรัสว่า“เมื่อพระจิตแห่งความจริงเสด็จมา…พระองค์จะทรงให้เราได้รับพระสิริรุ่งโรจน์…ทุกสิ่งที่พระบิดาทรงมีนั้นก็เป็นของเราด้วยดังนั้นเราจึงบอกว่าพระจิตเจ้าจะทรงแจ้งให้ท่านรู้คำสอนที่ทรงรับจากเรา”… พระตรีเอกภาพซึ่งเราทำการสมโภชในวันนี้นำเรามนุษย์ทุกๆคนให้ไปอยู่ต่อหน้าธรรมล้ำลึกขององค์พระผู้เป็นเจ้า…เราสามารถเรียนรู้บางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับพระเจ้าด้วยการสังเกตดูสิ่งสร้างแต่ว่าเป็นองค์พระเยซูเจ้าซึ่งได้เผยแสดงธรรมล้ำลึกของพระเจ้าให้กับเรา…แต่ว่าหลายๆครั้งเรากลับหลงใหลในสิ่งสร้างจนทำให้เราลืมพระเจ้า…ให้เราได้ไตร่ตรองในเรื่องนี้สักครู่หนึ่ง ข้อคิด…สิ่งแรกที่บิดามารดาสอนเราเกี่ยวกับศาสนาคงจะเป็นการทำเครื่องหมายสำคัญกางเขนและสิ่งสุดท้ายที่พระสงฆ์ทำที่หลุมฝังศพของเรา ก็คือการทำเครื่องหมายสำคัญกางเขนเหนือร่างที่ไม่ไหวติงของเรา เพราะชีวิตคริสตชนของเราถูกตราไว้ “ในพระนามของพระบิดา และพระบุตร และพระจิต”…และบทภาวนาของพระศาสนจักรโดยทั่วๆไป […]

ข้อคิดวันสมโภชพระจิตเจ้า ปี C ยน14: 15-16, 23ข-26…เราบอกสิ่งเหล่านี้ให้ท่านฟังขณะที่เรายังอยู่กับท่านแต่พระผู้ช่วยเหลือคือ”พระจิตเจ้า”ที่พระบิดาจะส่งมาในนามของเรานั้นจะทรงสอนท่านทุกสิ่งและจะทรงให้ท่านระลึกถึงทุกสิ่งที่เราเคยบอกท่าน… วันนี้เราทำการสมโภชการเสด็จมาของพระจิตเจ้ายังบรรดาอัครสาวกและสานุศิษย์ของพระองค์…ผ่านทางคำอธิษฐานภาวนาของพระศาสนจักรพระจิตเจ้าก็เสด็จมายังเราแต่ละคนในวันสมโภชนี้…ดังนั้นให้เราเตรียมตัวเตรียมจิตใจของเราให้พร้อมที่จะรับเสด็จพระองค์ด้วยการเป็นทุกข์ถึงบาป ข้อคิด…ครั้งแรกที่พระเยซูเจ้าทรงประทานพระจิตเจ้าให้กับบรรดาอัครสาวกเกิดขึ้นในเวลาเย็นวันอาทิตย์ปัสกา(ยน20: 21-23)…การเป่าลมเหนือพวกอัครสาวกเป็นสัญลักษณ์ของการรับพระจิตเจ้าพระองค์ซึ่งเป็นหลักการของสิ่งสร้างใหม่นอกจากนั้นการรับพระจิตก็ยังหมายถึงการรับพระพรของพระองค์และการส่งบรรดาอัครสาวกและศิษย์ของพระเยซูเจ้าออกไปเทศน์สอนให้กับนานาชาติตามที่พระเยซูเจ้าได้ทรงมีพระบัญชาไว้… …เป็นไปไม่ได้ที่เราจะเจริญชีวิตคริสตชนอย่างดีได้โดยปราศจากพระจิตเจ้าเป็นผู้นำเราจะซาบซึ้งถึงบทบาทของพระจิตในชีวิตคริสตชนได้นั้นเราต้องเริ่มจากพระเยซูเจ้าแม้องค์พระเยซูเจ้าเองก็จำเป็นต้องมีพระจิตพระจิตเจ้าทรงมีบทบาทที่สำคัญในชีวิตของพระองค์และพระจิตเสด็จลงมาอยู่เหนือพระองค์เมื่อพระองค์ทรงรับพิธีล้างทั้งยังได้ประกาศว่าพระองค์เป็นพระบุตรสุดที่รักของพระบิดาเจ้า ในขณะที่พระเยซูเจ้าทรงรับพิธีล้างนั้นพระองค์ทรงรับอำนาจจากเบื้องบนในการเริ่มพันธกิจของพระองค์…พระจิตเจ้ามิได้ถูกมอบให้พระองค์เพียงชั่วขณะแต่พระจิตยังคงประทับอยู่กับพระองค์ตลอดพันธกิจของพระองค์พระเยซูเจ้ายังคงให้พระจิตทรงนำทางและประทานความเข้มแข็งให้กับพระองค์อย่างต่อเนื่อง […]